δεν έχω

Δεν έχω λεφτά, έχω σχεδόν στεγνώσει αλλά τη δευτέρα ανακάμπτω, το αργότερο τρίτη αλλά και πάλι αντέχω. Δεν έχω διάθεση, αλλά θα φτιάξει από αύριο που παίζουμε μες το τηγάνι, ειδικά αν κερδίσουμε. Αλλιώς θα περιμένω μεσοβδόμαδα, που έχω λόγους να πιστεύω ότι θα φτιάξει. Δεν έχω βιβλίο να διαβάσω καθ ότι τέλειωσα το τελευταίο και δεν ξέρω αν θα πάρω άλλο. Μου ήρθε η έκτακτη εισφορά και θα κόψω πολλά αυτόν τον μήνα. Ίδωμεν. Δεν είχα παρέα σήμερα για έξοδο, κατέβηκα στην πλατεία του ευόσμου μια βόλτα, πήρα μια μπύρα από περίπτερο, την ήπια, πήρα έναν γύρο, τον τσάκισα σπίτι, άνοιξα 2η μπύρα, έγραψα την ανάρτηση, είδα ταινία και την έπεσα. Δεν είχα λίστα με τραγούδια του σφακιανάκη μέχρι σήμερα, μόλις δημιούργησα σήμερα μία στο youtube.
  Έχω ένα ιστολόγιο στο οποίο γράφω και δε γράφω αλλά τι να κάνεις, έτσι είμαι αυτή τη περίοδο. Έχω να επιλέξω ανάμεσα σε 5 ταινίες για το ποια θα δώ σήμερα το βράδυ. Έχω πολύ διάθεση να δω το Johnny English με τον Mr Bean, αυτός ο άνθρωπος έχει την ίδια βλακεία με εμένα. Έχω κάμποσο αλκοόλ στο αίμα μου και δε θυμάμαι τι άλλο θέλω να γράψω.

Θα περάσω να διαβάσω τα νέα σας.

ΥΓ. Το Los Angeles Confidential του James Ellroy είναι μυθικό βιβλίο, μυθικό όμως.

λάθος συνγαγή

Είναι αργά βράδυ Κυριακής, έχει δροσιά, προς το παρών δε μου έχει έρθει καμία έκτακτη εισφορά. Αύριο θα πάω στη δουλειά μετά από 2 βδομάδες άδεια. Δε μπορώ να πω, καλά πέρασα, πήγα στους πυξ λαξ και 1 βδομάδα Μυτιλήνη. Έχω ξεκουραστεί αρκετά δε λέω, αλλά δε τρελαίνομαι που θα πάω. Αλλά και τι να κάνεις, δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές.

Σαν χώρα είμαστε στην εντατική ή στο νεκροτομείο?

είναι αργά βράδυ πέμπτης

Έξω φυσάει δροσερό αεράκι, σήμερα έχει μόνο νερό το μενού. Στο you tube παίζει η γνωστή playlist που τώρα είναι στο σημείο με τα υπόγεια ρεύματα, μετά έχει Αλκίνοο, Ξύλινα και μετά πάλι κλασσική ροκ. Πρέπει να ετοιμάσω ένα σάκο γιατί αύριο μετά τη δουλειά έχει camping. Ποιες λέξεις μέσα μου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν, ποια ελπίδα με οδηγεί στη πιο γλυκιά αυταπάτη, ποιοι χάρτες μου ζεστάνανε ξανά το μυαλό, ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό μου κεφάλι...

σκαλοπάτια στον παράδεισο

είναι τρίτη βράδυ :

Οι Led Zeppelin παίζουν το stairway to heaven, τα γκρι κύτταρα του εγκεφάλου μου δουλεύουν στο φουλ (δηλαδή όχι όπως πάντα), σφίξιμο στο στομάχι, προσπαθώ να κατεβάσω ιδέες. Η πρώτη ύλη από όπου θα προέλθουν είναι ελάχιστη, τα δεδομένα λίγα και η φαντασία μου όχι στα καλύτερά της. Με λίγη βοήθεια από ένα μπουκάλι amstel που εντελώς τυχαία βρέθηκε σπίτι μου, κουτσά στραβά συνέταξα αυτό που πίστευα ότι ήταν αρκετό, για να είναι μια απλή αρχή χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ίδωμεν, όπως συνηθίζω να λέω σε πολλές περιπτώσεις.

είναι τετάρτη βράδυ
Υπό τους ήχους πότε των πυξ λαξ πότε του καρρά, οι δείκτες του ρολογιού σημαδεύουν την 22η ώρα της ημέρας και η βρόχα έξω πέφτει right through, εγκαταλείπω τον υπολογιστή για να ασχοληθώ με κάτι πιο δημιουργικό, την κιθάρα.

about time

Έλεγα, και το αισθανόμουν, ότι τις Κυριακές που γυρνούσα Θεσ/νικη, πάντα με έπιανε μια μελαγχολία. Αυτή η Κυριακή ήταν από τις λίγες που δεν το είχα αυτό. Έλεγα και στη δουλειά ότι είμαι καλά. Σήμερα έμαθα ότι θα είμαι πλέον στο -25 ευρώ το μήνα, λόγο της μείωσης του αφορολόγητου και θα έρθουν και άλλα. Πήγα 1 βδομάδα αρμενιστή, πέρασα ωραία, πήγα Moby και Judas Priest, θα πάω Πυξ Λαξ και Μυτιλήνη. Δεν είναι γραφτό να τελειώση στην ώρα της αυτή η ανάρτηση. Την αφήνω στη μέση, σύντομα θα κάνω και μια βόλτα από τα δικά σας ιστολόγια. 

ανεμοδαρμένα ύψη

Αγαπητό μπλογγάκι μου, μερικές φορές μου κάνεις καλό στην εσωτερική ψυχική εκτόνωση. Έξω φυσάει ελαφρά, αλλά μέσα μου έχω τρικυμία. Πρέπει να καθίσω σήμερα να κάνω έναν πολύ σοβαρό διάλογο με τον εαυτό μου, με το βαθύ κράτος του ντεσαγύ και να είμαι αμίληκτος. Να δω τι υπάρχει εκεί μέσα, στα μύχια της ψυχής μου, στα έσχατα βάθη των ''θέλω'' μου. Όλο αυτό πηγάζει απο μη συμπεριφορά μου απέναντι σε συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις. Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε, τα αλλά τρένα να περνούν, που λένε και οι τρύπες. Είχα πει ότι δε θα (ξανα)έγραφα για συναισθήματα αλλά δε γίνεται μερικές φορές. Έχω τη μοναδική ιδιότητα να κάνω τα εύκολα δύσκολα και τα δύσκολα δυσκολότερα, το αποτέλεσμα είναι να είμαι κολλημένος στο ίδιο σημείο εδώ και αδικαιολόγητα πολύ καιρό.

λίγο πριν περάσω το κατώφλι του κελιού μου ο σοφός τοίχος δανείζεται μια έκφραση του μικρού πρίγκηπα και συμβουλεύει : “ …αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Βλέπουμε καθαρά μόνο με την καρδιά. Το απαραίτητο είναι αόρατο για τα μάτια μας.»

το ταξίδι

  Στη δουλειά τρέχουμε, έχουμε βάλει και τούρμπο, γιατί οι ανθρώπινες ταχύτητες μας δεν είναι αρκετές. Αλλά μέχρι την άλλη παρασκευή, μετά κατεβάζουμε ρυθμούς.
 Το θέμα της άδειας το καλοκαίρι είναι πολύπλοκο. Θα πάω Μυτιλήνη τον Σεπτέμβρη. Αυτό είναι σχεδόν σίγουρο. Απο κει και πέρα, επειδή τον Αύγουστο είναι δύσκολο να προβλέψω αν θα πάρω άδεια, θα πάρω μια βδομάδα σίγουρα τον Ιούλιο και θα πάω αρμενιστή. Μόνος μου? Μόνος μου. Αν δε βολέψει καμιά άλλη άδεια από άλλον/ή θα την κάνω μόνος μου. Δεν διακινδυνεύω να μείνω όλο το καλοκαίρι στη δουλειά. Αν πάρω άδεια όμως τον Αύγουστο θα παίξει Ικαρία (δεν είναι σίγουρο, αλλά συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες). Και φυσικά πλησιάζουν οι μέρες που θα αναστενάξει για άλλη μια φορά το θέατρο γης (moby).

Πόσο μου άρεσε η επιστολή των Κερκυραίων προς την Γκερέκου :

 Ένα κλειστό φάκελο με έγγραφη απειλή, παρέδωσαν το μεσημέρι, δύο κερκυραίες στο γραφείο της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ, 'Αντζελας Γκερέκου. Σύμφωνα με το περιεχόμενο του εγγράφου που υπογράφουν «Κερκυραίοι Πολίτες», η βουλευτής απειλείται, ότι σε περίπτωση θετικής ψήφου θα υποστεί τις συνέπειες. 

Το κείμενο έχει εξής:

«Προς Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Κέρκυρας, 'Αντζελα Γκερέκου:

Ο Κερκυραϊκός Λαός θα ήθελε να σας ενημερώσει για τα κάτωθι: Εάν κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος -όπου και όποτε αυτό γίνει- ψηφίσετε θετικά, δηλαδή εναντίον του λαού, θα θεωρηθείτε ως ένοχη εσχάτης προδοσίας για δεύτερη φορά και θα υποστείτε τις συνέπειες της πράξης σας, όταν η χώρα αποκτήσει ξανά ελληνική κυβέρνηση.

Κερκυραίοι Πολίτες».


Άλλες 299 μείνανε...


λίγο πριν μπω στο κελί μου ο σοφός τοίχος μου υπενθυμίζει : Το ταξίδι είναι σαν το γάμο. Ο πιο σίγουρος τρόπος να κάνεις λάθος είναι να πιστέψεις ότι το ελέγχεις.

Πως γίνεται να μας εκβιάζουν με τέτοιο τρόπο? Πως γίνεται ένα κράτος να κηρύξει στάση πληρωμών? Τόσα έσοδα από παντού και δε του φτάνουν για να πληρώσει τους υπαλλήλους του? Και γιατί να μη κηρύξει στάση πληρωμής χρέους? Θα ξεπουλήσουμε ακόμα και το νερό μας? Τον μεγαλύτερο θησαυρό όλων? Και την ενέργεια, και τα λιμάνια και τα αεροδρόμια? Έμεινε τίποτα για μας? Μόνο οι φόροι. Στο πρώτο διάγγελμα του Παπακωνσταντίνου, τον θυμάμαι να λέει ότι τα μετρα είναι μόνιμα, όχι μέχρι να ξεχρεώσουμε. Για πάντα.
 Να δεχτώ ότι η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Και σε αυτό φταίμε όλοι μας, πολύ περισσότερο οι κυβερνήσεις 4 πρωθυπουργών, 37 χρόνια τώρα κάνανε τους μάγκες με δανεικά. Όταν ήρθε η στιγμή να τα πληρώσουμε, ΔΕΝ υπήρχε άλλη λύση? Μόνο ο μηχανισμός στήριξης και το δντ? Δεν υπήρχαν άλλες προτάσεις? Και μάλιστα με τέτοιους όρους. Τα λεφτά θα πηγαίνουν μόνο σε πληρωμές χρεών, οι δανειστές μπορούν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους σε άλλη χώρα, σχεδόν καμία πρωτοβουλία σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Και δε μπορούμε να δανειστούμε από άλλη χώρα. Γιατί να μην υπογράψουμε σύμβαση με την κίνα ή με την ρωσία? Η οποία Ρωσία είχα διαβάσει ότι είχε προτείνει να μας δώσει 110 δις με αντάλαγμα ένα νησί του Αιγαίου για να κάνουν ναυτική βάση. Τώρα θα δώσουμε πολύ περισσότερα και πολύ φτηνότερα.
 Οι αγανακτισμένοι της Θεσ/νίκης σήμερα ήταν λιγότεροι από 1500. Οι φίλαθλοι του Ηρακλή ήταν περισσότεροι. Έτσι δε γίνετε δουλειά. Μόνο οι άνεργοι της πόλης να κατεβαίναν θα έκλειναν όλοι οι δρόμοι.
 Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπια ανάρτηση. Σας αφήνω. Θα κατέβω και αύριο στον πύργο. Πάω να την πέσω τώρα. Είναι 01:30 και ξυπνάω στις 6.

H μεγάλη λίστα

Αξιότιμε αναγνώστη (τώρα μάλλον δεν είσαι μοναδικός, αλλά ας μη το πάρουμε και πάνω μας), σήμερα έχω ανάγκη να σου μιλήσω για τη μεγάλη λίστα. Η μεγάλη λίστα είναι αυτή με τις συναυλίες που δε θα πάω.
  Η αρχή έγινε μέσα στον Μάρτιο, αν θυμάμαι καλά. Οι πολυαγαπημένοι Uria Heep ήρθαν στην πόλη μου, αλλά για οικονομικούς λόγους δε τους τίμησα. Αν είχα τα λεφτά και μόνος μου θα πήγαινα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα πήγαινα να τους δω για 3η φορά. Και αυτό, γιατί είναι απλά υπέροχοι.
 Η σκληρή συνέχεια θα δοθεί μέσα στο καλοκαίρι. Εξαιρετικά δύσκολο να δω τους Deep Purple (για 2η φορά) με Παπακωνσταντίνου (για πολλοστή) στο παλατάκι. Δε χωράνε λόγια και περιγραφές.
 Πριν 2 χρόνια όταν είχα πάει στο rockwave, σε έναν πίνακα έγραφες αν ήθελες ποιους καλλιτέχνες ήθελες να δεις του χρόνου. Εγώ έγραψα (όχι που θα έχανα ευκαιρία) Black Sabbath, Rainbow, Bon Jovi. Οι πρώτοι είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Δε πιστεύω ότι θα τους δω ποτέ. Τους δεύτερους τους είδα πέρσι μαζί με τους Scorpions στο γήπεδο του Μακεδονικού. Περίπου Rainbow αλλά δεν ήταν άσχημα. Βέβαια δεν είπαν το temple of the king, αλλά τουλάχιστον τους είδα, γούσταρα. Και όπως φυσικά καταλαβαίνεις, φτάνουμε στο αγκάθι του φετινού καλοκαιριού. Bon Jovi. Δεν ξέρω αν θα πάω ή όχι, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Και φοβάμαι ότι δε θα έχω άλλη ευκαιρία. Ίδωμεν, το σίγουρο είναι ότι μέσα από αυτό το μπλογκ θα ενημερωθείς (λογικά αδιαφορείς, το ξέρω).
 Βέβαια δεν πρέπει να είμαι αχάριστος. Έχω ήδη εισιτήριο για το υπερθέαμα που λέγεται Μoby, και μάλιστα στο θέατρο γης, στον πιο όμορφο χώρο της πόλης. Επίσης υπάρχουν τεράστιες πιθανότητες να πάω και στο 2310 festival όπου θα δω Judas Priest και Whitesnake. Ε, δεν είναι και λίγο.
 Δε νομίζω να ξέχασα κάτι.

Λίγο πριν μπω στο κελί μου ρίχνω μια κλεφτή ματιά στον σοφό τοίχο. Σήμερα, σε στύλ χαρούλας γράφει ''τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
             ψυχή μου, αγάπη μου γλυκιά
             μας φάγαν όλα μας τα χρήματα
            αλλά μας έμεινε η ροκιά...

τρομοκράτης

τρομοκράτης = μέλος οργάνωσης που τρομοκρατεί με πράξεις βίας


και ερωτώ μοναδικέ μου αναγνώστη. Αυτοί που σκότωσαν τον Μπιν Λάντεν τι είναι? Είναι τρομοκράτες ή όχι? Είναι χειρότεροι ή όχι από τους τρομοκράτες? Με πια λογική ηγέτες της δύσης χαίρονται? Είναι οι ίδιοι που λένε ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δε τελείωσε. Ποιας τρομοκρατίας όμως? Αυτής που συντελείτε στα εδάφη τους από ισλαμιστικές οργανώσεις? Αυτής που διαπράττουν οι ίδιοι οι ηγέτες ενάντια στο λαό τους? Που τον έχουν συνεχώς υπό την απειλή του  τρομοκρατικού χτυπήματος? Που ξοδεύουν απίστευτα λεφτά σε συστήματα ασφαλείας και παρακολούθησης? Που εξαφανίζουν μια μια όλες τις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα? Που στις μέρες μας πλέον είναι έγκλημα η σκέψη και μόνο. Έχει τέλος ο κατήφορος ή θα δουν και άλλα τα μάτια μας?
 Καταλαβαίνω τους Αμερικανούς που βγήκαν στους δρόμους και πανηγύρισαν, φαντάζομαι ή έτσι νομίζω την ψυχολογία τους και το αίσθημα της ικανοποίησης. Αναρωτήθηκαν όμως αν ο Μπους είναι χειρότερος του Οσάμα? Πόσους πολέμους κάνανε? Πόσους νεκρούς αφήσανε? Θεωρώ δεδομένο ότι ξέρανε για το χτύπημα αλλά το άφησαν να συμβεί για να έχουν άλλοθι να μπουν στο Ιρακ. Ε, αυτό είναι η χειρότερη μορφή τρομοκρατίας. Τουλάχιστον στα μάτια μου.
  Έλεγα ότι χαιρόμουν που τη φάγανε μια φορά μέσα στο σπίτι τους τότε. Να δούνε μια φορά και αυτοί τι είναι πόλεμος, να το νοιώσουν λίγο. Δυστυχώς φοβάμαι ότι θα υπάρξουν και άλλες 11άτες Σεπτεμβρίου για αυτό το έθνος γιατί απλούστατα θα συνεχίσει να κάνει τον παγκόσμιο μπάτσο με το έτσι θέλω και να προκαλεί το κοινό αίσθημα ιδιαίτερα σκληροπυρηνικών λαών.

 Λίγο πριν μπω στο κελί μου ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στον σοφό τοίχο, που τι ειρωνεία, σήμερα κάποιος έγραψε μια φράση του Βενιαμίν Φραγκλίνου : 


"Οι άνθρωποι που είναι διατεθιμένοι να θυσιάσουν την ελευθερία τους για χάριν της ασφάλειάς τους, δεν είναι άξιοι για τίποτα απο τα δύο"

Επόμενη στάση

 Αγαπητό ιστολόγιο, αγαπητέ μοναδικέ αναγνώστη (που ίσως και να είσαι λογιστής σε αλυσίδα ταχυφαγείων που πήρε το όνομά της απο βουνό κάπου στην Ασία) πάει και το πάσχα, πέρασε. Επόμενη αργία στο καλεντάρι του αγίου πνεύματος. Φετινός επιτάφιος με κόσμο λιγότερο από πέρσι, θα έλεγα αισθητά λιγότερο. Ανάσταση το ίδιο. Με τιμές φωτιά λογικά ταξίδεψαν λίγοι. Και ο ρέπας, αυτή η υπουργάρα που πληρώνει παντού, λογικά δε θα ταξίδεψε με τόσο κόστος, εκτός και αν τον λυπήθηκε η βουλή και του κάλυψε τις βενζίνες και τον απάλλαξε απο τα διόδια.
 Στεγνώνει το ποτάμι της σκέψης. Η ψυχολογία αντιστρέφεται κάθε βράδυ, πριν την πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας. Κάτι λείπει από το παζλ της ψυχοσύνθεσής μου, Το βαθύ κράτος του ντεσαγύ δε διάγει και την καλύτερή του περίοδο, με σημαντικό μερίδιο σίγουρα την γενική οικονομική και εργασιακή κατάσταση της χώρας. Δε ξέρω τελικά πόσο μεγάλα είναι αυτά τα προβλήματα και σίγουρα μου είναι πιο δύσκολο να τα χειριστώ. Ένας φιλόσοφος έλεγε ότι λίγο πριν πεθάνουμε, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του πόνου θα πούμε ''ώστε αυτό ήταν όλο?'' Οι ηθοποιοί που είχε καλεσμένους ο Θεοδωράκης στην χθεσινή εκπομπή του, που ήταν όλοι τους κωμικοί, έλεγαν ότι κατα βάθος είναι μελαγχολικά άτομα και εσωστρεφεί.

Λίγο πριν μπω στο κελί μου, ρίχνω μια κλεφτή ματιά στον σοφό τοίχο, που σε οργουελική διάθεση παρατηρεί ''η πείνα, ο μόχθος και η απογοήτευση είναι ο αμετάβλητος νόμος της ζωής''

Υ.Γ. Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι χώρες της Αφρικής. Ραντεβού, είτε στα σχόλια, μοναδικέ αναγνώστη, είτε στην επόμενη ανάρτηση.

Το βουνό...

ο Πάγκαλος δηλαδή, διάβασα ότι δήλωσε (πολύ γενικό είναι αυτό) ότι οι τούρκοι είναι δουλευταράδες και οι έλληνες τεμπέληδες. Προφανώς αναφέρεται στο σινάφι του, προφανώς μιλάει για τους συναδέλφους του και τους τα χώνει άγρια. Αν είναι έτσι το δέχομαι. Αλλά επειδή δεν είναι (κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει) του χρειάζονται πολλά γιαούρτια.
  Μεγάλη Παρασκευή και οσονούπω αναχωρώ δια το χωριό.  Κοσμογονικές αλλαγές δεν υπάρχουν (ή δε τις αναφέρω). Έλεγα προχθές σε έναν φίλο μου, ότι όσο περισσότερα βιβλία διαβάζω τόσο φτάνω σε ένα συμπέρασμα. Σαν την Αγκάθα Κρίστι και τον Ρέυμοντ Τσάντλερ δεν υπάρχει. Μετρ του αστυνομικού και οι 2 αλλά σε άλλο στυλ. Η Αγκάθα περιγράφει άψογα τη συντηρητική κοινωνία της Αγγλίας στις αρχές του 1900 και λίγο αργότερα και ο Τσάντλερ τον υπόκοσμο του Λος Άντζελες κάπου στα μέσα του 1900. Η μεγάλη τους διαφορά και παράλληλα αυτό που με κερδίζει στον Τσάντλερ είναι ότι βάζει τον ήρωά του σε ερωτικές περιπέτειες, ενώ στολίζει τα βιβλία του με αιχμηρό χιούμορ και φοβερές ατάκες.  
  Eυτυχώς πριν λίγο έμαθα ότι δε θα δουλέψω το σάββατο.

Καλή ανάσταση, καλές γιορτές καλό ψήσιμο. Εγώ θα την βγάλω με όλα τα υπόλοιπα στο τραπέζι εκτός από το αρνί. Το σιχαίνομαι μετά βδελυγμίας. Θα καθίσω όσο πιο μακριά του μπορώ. Τι αν κάνεις, κόμπλεξ είναι αυτά. 

τούμπα

  Μοναδικέ μου αναγνώστη, πάντα είχα αμφιβολίες για τη νευτώνια φυσική. Τις προάλλες όμως καταρρίφθηκαν, τελικά ο Νεύτωνας ήταν μεγάλο αλάνι. Τούμπαρα με το αυτοκίνητο με 0 συνέπειες για την υγεία μου, ούτε γαζαπλάστ δε χρειάστηκα και με τις λιγότερες δυνατές για το αυτοκίνητο, γύρω στα 600 ευρώ. Θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότερες. Βέβαια, αυτά τα κοιτάμε επειδή δεν έχω ούτε γρατζουνιά όπως προείπα. Οι λαμαρίνες επισκευάζονται. ΣΑ ΤΗ ΖΩΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.- 
  Γιατί όταν ένα πολιτικό πρόσωπο τραβιέται με τη δικαιοσύνη, είναι πάντα συμφέροντα που θέλουν τη πολιτική του εξόντωση? Γιατί ο νομάρχης αποφασίζει ένα πρόστιμο για νοθευμένα καύσιμα από 89000 να γίνει 5000? Και φυσικά του δίνει το δικαίωμα να συνεχίσει να πουλά νοθευμένα καύσιμα αδιαφορώντας για αυτούς που τα αγοράζουν. Γι αυτούς που τον ψήφισαν. Δυστυχώς, η ποινή του έχει ανασταλτικό χαρακτήρα, πότε στο διάολο θα δούμε έναν στη φυλακή? Αλλά κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει.
  Τελικά πως και πότε μπορείς να είσαι σίγουρος για την ενημέρωση που έχεις? Τα διάφορα μπλογκ με την ευκαιρία της 4ήμερης απεργίας των δημοσιογράφων ξεσάλωσαν και έγραφαν ότι ήθελαν. Μέχρι και πρόωρες εκλογές θα ανακοίνωνε η κυβέρνηση στη λήξη της απεργίας. Ήταν ποτέ η ενημέρωσή μας αξιόλογη? Είναι με κάποιο τρόπο σήμερα? Υπάρχει έστω και ένα ψεγάδι αλήθειας? Ρητορικό ερώτημα.
 Σα την άδεια από τη δουλειά δεν έχει. Με αφορμή αυτό σήμερα, έκανα μια εξόρμηση στην πλατεία του Ευόσμου, καφεδάκι, αθλητική εφημερίδα, σκύλος στο ραδιόφωνο, γενικά χαλάρωση. Λόγω δουλειάς τα πρωινά τα εκτιμώ ιδιαίτερα. Ελπίζω να μην αλλάξει αυτή η κατάσταση.
  Αυτά για σήμερα. Σύντομα πάλι μαζί σας.

semi final

Αν θες μια εικόνα του μέλλοντος σκέψου μια μπότα να τσαλαπατά ένα πρόσωπο. Έτσι θα είναι για πάντα. Η πείνα, ο μόχθος και η απογοήτευση είναι ο αμετάβλητος νόμος της ανθρωπότητας. Τώρα θα ρωτάς τι έγινε και τόση αισιοδοξία. Όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση διάβασα το 1984 και τη φάρμα των ζώων. Φοβερά βιβλία και τα 2. Δε σταματάς να βρίσκεις αντίστοιχες καταστάσεις σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας και της κοινωνίας γενικότερα. Ήθελα να πάρω τα παιδιά της πιάτσας του Τσιφόρου και Καββαδία αλλά λίγο το ότι δε τα βρήκα, λίγο το ότι μου γυάλισαν άλλα στο μάτι τελικά κατέληξα στο γεράκι της μάλτας του Ντάσιελ Χάμετ. Έχει ξημερώσει παρασκευή, καθαρίζω το μπάνιο και πέφτω για ύπνο. Δυσκολεύομαι ακόμα να μπω σε ρυθμό γραψίματος, αλλά μάλλον θα τα καταφέρω.

κουραστική δευτέρα

Πέρασε ένα γεμάτο 3ήμερο ξεκούρασης (εν μαίρη, το ορθογραφικό είναι εν γνώση μου) που έπαιξε και λίγο χωράφι. Έτσι θα είναι από εδώ και πέρα. Οι Δευτέρες εξακολουθούν να είναι αρκετά μαύρες μέρες, αλλά που θα πάει, θα αλλάξει και αυτό. Το καλύτερο που άκουσα αυτές τις μέρες είναι για το 2310 festival, επιτέλους θα δω judas priest, whitesnake και τους παμμέγιστους James που 2 χρόνια πριν απλά γάμησαν. Να προσθέσω ότι θα δω και τον κοντό ογκόλιθο Moby που και αυτός πριν 2 χρόνια αν θυμάμαι καλά στο rockwave  που έσκισε και αυτός. Πλήρως συναυλιακό καλοκαίρι με μόνο παρατράγουδο που δε θα δω τους Bon Jovi αλλά δε μπορώ να τα θέλω όλα δικά μου.
 Η φοροκάρτα τι είναι? Μας ενημέρωσε κανείς? Για φέτος λέει θα είναι προαιρετική, αλλά για του χρόνου, μάντεψε. Και γιατί διαμαρτύρονται μόνο οι της εκκλησίας?
 Διάβασα ένα απο τα σημαντικότερα βιβλία του 20ου αιώνα. Το 1984. Μεγάλο, μυθικό. Το συζητούσα το βράδυ της Παρασκευής με εναν φίλο μου που το διάβασε και εκείνος. Και μετά πιάσαμε αόριστα μερικά πολιτικά θέματα και πάντα οι καταστάσεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έμοιζαν να βγαίνουν από το βιβλίο.
  Ηθελα να γράψω κι άλλα αλλά με την πάρλα στο τηλέφωνο τα ξέχασα. Σε αφήνω, μοναδικέ αναγνώστη μου, θα δω top gear.

δε γκρέιτ καμ μπακ

Αγαπητό ιστολόγιο, αγαπητέ (μοναδικέ πλέον και πολύ βάζω) αναγνώστη, έχω να γράψω καιρό τώρα. Πολλές αλλαγές, πολλά πράγματα δεν είναι όπως πρώτα, σε σχέση πάντα με την τελευταία μου ανάρτηση. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι δεν είχα θέληση-διάθεση να γράψω. Σκέφτηκα μέχρι και να το σταματήσω εντελώς, αλλά υπάρχουν μερικά ιστολόγια που με τσιγκλάνε να συνεχίσω. Κάτι θα σκεφτώ από εδώ και μπρος να γράψω και φυσικά πιο συχνά. Αυτά τα πολύ λίγα για αρχή.