Μιας και η έμπνευσή μου λείπει με αναρρωτική άδεια εδώ και πολλούς μήνες η μόνη ιδέα που είχα τον τελευταίο μήνα ήταν αυτή η ανάρτηση.
Στη φωτογραφία βλέπετε απλά τη ντουλάπα μου, η οποία όμως έχει γίνει εκθεσιακός χώρος.
Αναλυτικά :
τέρμα πάνω αριστερά είναι το εισιτήριο από τη συναυλία των uriah heep στο Principal σχεδόν2 χρόνια πίσω. Ήταν η πρώτη συναυλία που έβλεπα κάποιους από τους εφηβικούς μου μουσικούς ήρωες απο κοντά. Η σύνθεσή τους δε θύμιζε σε τίποτα τη μπάντα που λάτρεψα και μεσουρανούσε προηγούμενες δεκαετίες. Ο ένας αυτοκτόνησε πολλά χρόνια πριν, οι άλλοι ακολουθήσανε άλλους δρόμους, μόνο ο κιθαρίστας τους έμενε να κρατάει ζωντανό ακόμα και στις μέρες μας αυτό το θρυλικό όνομα. Εδώ βέβαια γεννάται το ερώτημα κατα πόσο συτοί που είδα ήταν heep αλλά δε με απασχόλησε και πολύ αυτο. Έφυγα με πολύ πλούσια συναισθήματα απο εκείνο το χώρο εκείνο το βράδυ.
λίγο πιο δεξιά υπάρχει ένα πορτοκαλί εισιτήριο που μου θυμίζει την πρώτη μας κάθοδο στο ροκγουέιβ κυρίως για τον manu chao και την εμπειρία, αλλά και λίγο (στην πίσω πλευρά του εγκεφάλου) την μεγάλη κυρία patti smith. Φυσικά και τη βόλτα στην αθήνα, στο αττικό ζωολογικό, στο οακα στην αντιπροσωπεία της lamborghini που κατάπιαμε χιλιόμετρα για να τη βρούμε και πολλά πολλά άλλα μικρά που τώρα δε τα θυμάμαι.
Εδώ το σχετικό λινκ, έλεος με αυτό το youtube που μου κόβει τις μουσικές, στο γεροδιάολο πια.
δεξιότερα υπάρχει το λογότυπο της lapin kulta. Φιλανδική μπύρα είναι, συγκεκριμένα απο τη λαπωνία, απλά την είχα πιει ένα βράδυ στο έκκεντρο, δε θυμάμαι γεύση.
2η σειρά και δεσπόζει η είσοδος στο 2ο ροκγουέιβ, το φετινό καλοκαίρι. Μυθικός moby μέτριοι placebo που αν παίζανε περισσότερα παλιά θα με ανάγκαζαν να γράψω άλλα. Βόλτα στο μουσείο της ακρόπολης, ξανά αττικό ζωολογικό και γενικά στην αθήνα.
Δίπλα του ένα κομμάτι χαρτί που μεταφράζεται στο ωραιότερο σόου που έχω δει μέχρι στιγμής. Η δεύτερη μέρα των james. απίθανο σόου, μουσικάρες. τελείωσε και έκλαιγα, ήθελα να πάω και τη τρίτη μέρα. Απίστευτο απλά. νομίζω καλύτερο και απο τα 2 ροκγουέιβ. Εισιτήριο βρήκαμε με μεγάλο κόπο και αγωνία. Το θέατρο γης πολύ ωραίος χώρος. Για τις 2 τελευταίες θα ανέβει σχετικό βίντεο κάποια στιγμή.
Το ημερολόγιο σημαδεύει την 23η Ιουλίου, 2 μέρες πριν φύγω για αρμενιστή και κάτι μέσα μου μου θυμίζει πως σήμερα έχω ραντεβού με την ιστορία. ραντεβού με μερικούς ανθρώπους που δίδαξαν ροκ και γαλούχησαν γενιές και γενιές. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν ακόμα και όταν πεθάνουν. Γι αυτό μου αρέσουν.Δε χρειάζονται λόγια για τους deep purpe. Απλά μεγάλη μαλακία ο χώρος, η μονή λαζαριστώνε. Έπρεπε να παίξουν στο θέατρο γης Μια μέρα πριν είχαν γεμίσει το terravibe...
Επόμενη σειρα, περιοχή των μετάλικα. εκεί δεν πήγα εγώ αλλά η αδερφή μου. Απλά δείτε το line up εκείνου του φεστιβάλ.
http://www.rockwavefestival.gr/2007/ ακόμα και τώρα ανατριχιάζω.
Παπακωνσταντίνου Στόκας στο θέατρο γης την τελευταία μέρα του Αυγούστου. Μεγάλη μου συμπάθεια ο μπάμπης, πολύ ωραία συναυλία, αναμενόμενο απο τέτοιους καλλιτέχνες. Φυγαμε ιδρωμένοι, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι, αλλά ευχαριστημένοι στο έπακρο.
Τέρμα κάτω αριστερά. Μόνικα Μπελούτσι (καμία σχέση με τον ποδοσφαιριστή). Το είχα βρει σε ένα ένθετο της κυριακάτικης ελευθεροτυπίας χρόνια πριν όταν έκανα ακόμα πρακτική στα ελπε. Αυτό το μαύρο που διακρίνεται πάνω της έιναι χαβιάρι, φοβερή έμπνευση.
Δεξια πλευρά.
Διαφημιστικό του hard rock cafe της αθήνας. Όχι δεν πήγα ακόμα αλλά δε θα μου ξεφύγει (πιστεύω).
Ευχετήρια κάρτα για τα 26α γεννέθλιά μου. Εκείνο το βράδυ θα το λέω και στα εγγόνια μου που λέει ο λόγος. Παντελής άγνοια για το τι μου είχαν σκαρώσει, αντίδραση μικρού παιδιού όταν το αντιλήφθηκα, συναισθήματα που πλημμύρισαν κάθε μου κύτταρο και που δε θα τα ξανανοιώσω. Τη κρατούσα στα χέρια μου το επόμενο πρωί, την έπαιζα τη χάιδευα τη κοιτούσα και απλά δε μπορούσα να το πιστέψω. Τη νύχτα που θα μείνει χαραγμένη μέσα μου για όσο μπορεί ο εγκέφαλός μου τη συνόδεψαν απίστευτες ποσότητες αλκοολ.
Κάρτα των RAMONES απο κάπου τη τσίμπησα, καλό συγκρότημα σε γενικές γραμμές. Ο Μarky ο Joey o Deedee και ο Johnny είναι 4 άνθρωποι που δεν είχαν καμια συγγένεια μετξύ τους, αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου αλλά είχαν το ίδιο πάθος για τη μουσική. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε κάποτε κάπου να συνατηθούνε και αφού είχαν το ίδιο επίθετο δεν ήθελε κόπο για το όνομα του γκρουπ.
Αρχές Ιουλίου του 06, κατεβαίνω με το λεωφορείο Σπάρτη γυρνώντας απο άδεια, ημέρα κυριακή, τελικός του παγκοσμίου κυπέλλου στη γερμανία. Δε θέλω να το χάσω. Πάνω στο λεωφορείο γνωρίζω έναν μάγειρα, ίδια σειρα, πιάνουμ εκουβέντα και λε΄με πρώτα να δουέμ το ματς και μετά να μπουμε μέσα. Στρωνόμαστε σε ένα σουβλατζίδικο τρώμε πίνουμε βλέπουμε και μετά αργά το βράδυ μπήκαμε. Το ίδιο κάνανε πάρα πολλοί άλλοι φαντάροι. Το επόμενο πρωί πήγα στο κψμ για εφημερίδα. Μου άρεσε τόσο πολυ΄το άρθρο του καρπετόπουλου για τον del piero που απλά αποφάσισα να το κολλήσω εδω μιας και είναι απο τις μεγάλες μου συμπάθειες ο πιντουρίκιο.
Για το τέλος άφησα 4 ζωγραφιές απο μια μικρή ξαδερφούλα μόλις 6 χρονών. Για αυτή θα μπορούσανα μιλάω ώρες και μέρες ολόκληρες. Είναι τεράστια αδυναμία μου. Και κάθε φορά που έρχεται κάτι θα ζωγραφίσει.
Πρώτη φορά γράφω τόσο μεγάλη ανάρτηση. Αυτα τα λίγα απο εμένα. Σας αφήνω και σύντομα θα περάσω και μαι βόλτα απο εσάς.
