Τουέντι σέξι

Αγαπητό ιστολόγιο, στη ζωή ενός ανθρώπου υπάρχουν μέρες και μέρες. Όπως έλεγε και ο μεγάλος λχιας (εμ) σταμάτης στο μεγάλο δέρειο ''αν βάζεις σε ένα μεγάλο πιθάρι μια μαύρη πέτρα για κάθε άσχημο που συμβαίνει στη ζωή σου, και μια λευκή για κάθε ωραίο, τότε στο τέλος θα δεις ότι οι πέτρες είναι ίσες. Αυτό που αλλάζει είναι η σειρά που εμφανίζονται τα γεγονότα στη ζωη σου''.
Σε σχέση με τη περσινή παρόμοια ανάρτηση, ΝΑΙ είμαι πολύ καλύτερα απ' ότι ένα χρόνο πριν. Έχω υγεία εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ. Αυτό φτάνει απο μόνο του. Επίσης έχω αυτό που τότε ηθελα πολύ αλλά δεν είχα (δηλαδή μια δουλεια). Και σε γενικές γραμμές μέσα σε ένα χρόνο η ζωή μου πήγε μπροστά και σε αυτό φταίνε και οι φίλοι μου. Διότι σαν αυτούς ΔΕΝ έχει.
Aυτό που έζησα το βράδυ του σαββάτου-ξημερώματα κυριακής σε πολύ απλά ελληνικά δεν υπάρχει. Εκεί που έπαιζε μουσική ο dj χαμηλώνουν τα φώτα και παίζει το perfect strangers, λέω τώρα θα μου φέρουνε τούρτα. Kοιταω στην άκρη του μαγαζιού για να δω τηνν τούρτα να έρχεται και όντως τη βλέπω. Απο πίσω όμως έρχεται ο αντώνης σαν τρέιλερ, με μια μαύρη πανέμορφη fender κιθάρα. Όταν το είδα σάστισα, ακόμα και τώρα δε το πιστεύω. ΔΕΝ υπάρχουν λέξεις για αυτό που έζησα και αισθάνθηκα το βράδυ αυτό. Απλά δεν υπάρχουν. Θα το θυμάμαι για πάντα.

Νίκο, Νίκο, Νίκο, Ελένη, Μπάμπη, Αντώνη, Σταύρο, Ευα, Γιάννα, Δημήτρη Σας υπέρευχαριστώ για όλα. Δε θυμάμαι να έχω ζήσει κάτι παρόμοιο. Για την ακρίβεια δεν έχει το όμοιό του αυτο που χαρίσατε. Να μασται όλοι πάντα καλά και να ζούμε τέτοιες σχέσεις και στιγμές. Έχετε απλά την αγάπη μου. Ραντεβού σε ένα μήνα στη γιορτή μας.


Σήμερα δε θα μπορούσα να σας χαρίσω άλλο τραγούδι παρά αυτό...

Update



Όσοι ξέρουν το γραφικό χαρακτήρα μου καταλαβαίνουν πόσο ήπια από αυτό το χαρτί. Αυτό το σημείωμα το άφησα για να ξέρουν οι δικοί μου και να μη με ξυπνήσουν. Όταν το κόλλησα στα μαγνητάκια του ψυγείου αναρωτήθηκα που βρήκα μαύρο μαρκαδόρο ενώ μπροστά μου είχα πράσινο, έτσι έγραψα κατι και στα πράσινα.