-

Να κοιμάσαι ένα απόγευμα κουρασμένος από τη δουλειά στο κρεβάτι μαζί με την 5 χρονών ξαδέρφη σου υπό τους ήχους των επιλογών της Εφης Δρογούτη στον 1055 : Αξία = ανεκτίμητη

Γεμάτη βδομάδα

Με μια ορκομωσία, το αντίστοιχο μπουζούκι, τις αντίστοιχες 2 μέρες άδεια απο τη δουλειά, ένα κρύωμα προ των πυλών, τον ΠΑΟΚ σήμερα, ένα (πιθανόν) παιδαριώδες λάθος, μια γνωριμία με τον ναρίτα (να σαι καλά παλικάρι), και μια δουλειά που με περιμένει αύριο.
Πριν αρκετό καιρό διάβαζα στο μπλογκ του τον στάθη να διαμαρτύρεται για την καθημερινότητά του και έλεγα να φτάσω και εγώ κάποτε σε αυτό το σημείο. Τελικά έφτασα και δε με ενθουσιάζει και πολύ. Τότε βέβαια το έλεγα γιατί ήθελα οπωςδήποτε μια δουλειά, την οποία φυσικά και δε θέλω να χάσω.
Tις Κυριακές με πιάνει πλέον μια μελαγχολία, και αισθάνομαι και λίγο την αβεβαιότητα των καιρών. Δεν πιστεύω σε καμία δήθεν οικονομική κρίση, είναι περισσότερο αφορμή για τους έξυπνους εργοδότες μας. Ξέρω που βασίζεται αυτή η μελαγχολία, ξέρω πολύ καλά και τις 2 αιτίες της, αλλά δε θέλω να τις αναλύσω, αυτό το κάνω μέσα μου, αν και ακόμα δε βρήκα λύσεις. Ολοκληρωτικές.
Είναι μια απο τις πιο μπερδεμένες αναρτήσεις μου. Και αντικατοπτρίζει και την ψυχοσύνθεσή μου τώρα τελευταία.

Παραγράφους αφήνω επειδή μου την είπε πριν λίγο καιρό η άθλια κόρη. Περιμένω να μου την πει και 2ο λόγο. Ντεσαγί είσαι, θα τις κάνεις τις μαλακίες σου.

Είμαι σίγουρος ότι σε μπέρδεψα και σε κούρασα, σε αφήνω λοιπόν, πάω να την παίξω λίγο (την κιθάρα μου).

all that i am...

Eπιτέλους ανάρτηση μετά απο 1 μήνα και κάτι μέρες. Μου έχει λείψει η όλη σκέψη του μπλογκ. Κυριολεκτικά ασφυκτιώ απο χρόνο παρά το ότι γίνονται καθημερινά πράγματα που έιναι άξια αναφοράς και σκέψης και στην κοινωνία μας και στην καθημερινότητά μου. Εχω μπει πλέον στο τρυπάκι της καθημερινότητας, της ρουτίνας και εθελοτυφλώ στον ελεύθερο χρόνο μου και στο γράψιμο εδώ. Είναι εντελώς λάθος δρόμος και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το αλλάξω. Τουλάχιστον μια ανάρτηση κάθε βδομάδα μπορώ να βγάζω, ή τουλάχιστον έτσι λέω.
Προσπαθώ και χτυπίεμαι πάνω απο την γαμάτη κιθάρα να μάθω κανα τραγούδι 2 1/2 μήνες από τότε που ξεκίνησα μαθήματα, αλλά ακόμα έχω πολλά ψωμιά. Χθες προσπαθούσα να βγάλω το ''μ΄αρέσει να μη λέω πολλά'' που είναι πολύ εύκολο και στα ακόρντα του και στο ρυθμό του αλλά καταλαβαίνω ότι υστερώ σημαντικά. Θέλω ένα πρωί να ξυπνήσω και να τα ξέρω όλα τα τραγούδια που μ΄αρέσουν αλλά δεν υπάρχουν μαγικά φίλτρα στις μέρες μας. Έχεις και αυτόν εδώ τον σατανά και λέω ω θεε μου, κάποια μέρα θα τον φτάσω. Δείτε και τα άλλα 3 βιντεάκια συνέχεια αυτού εδώ, παρατηρήστε τις άλλες 2 ηλεκτρικές κιθάρες τον ενισχυτή και την πεταλίερα. Τι άλλο να πω.

Αυτά για σήμερα, ραντεβού λογικά το άλλο σάββατο, πάω να κάνω τώρα μια βολτα από εσάς. κι αυτό μου έλλειψε.

Σας αφήνω με ένα πολύ ωραίο τραγούδι που έμαθα μέσω μιας φίλης μου από ένα συγκρότημα που δεν το ήξερα. Μου αρέσει πολύ στο σημείο που λέει

all that i am
all that i ever was
is here in your perfect eyes
they're all i can see...

Bλέπω ότι ο blogger αρνήται πεισματικά να μου το ανεβάσει οπότε θα το βρείτε εδώ.