Έκτακτο παράρτημα

Δύο φωτογραφίες από το Ποσείδι. Στην πρώτη ο περιχαρής μελαμψός κιθαρίστας (όσο ξέρω από πυρηνική φυσική άλλο τόσο ξέρω από κιθάρα) με το θαλασί μαγιώ και το φανταστικό γυαλί ηλίου είναι ο οικοδεσπότης σας. Δηλαδή εγώ. Πίσω μου διακρίνετε ο χαμός που γινότανε από σκηνές. Τση πουτάνας.
Στην κάτω φωτογραφία το σοκολατί αγόρι, φαν κάποιου Νίνο, είναι ο φίλος μου ο Σταύρος. Συμβιώσαμε στην ίδια σκηνή για 4 μέρες. Το αλκοόλ αντικατέστησε άξια το αίμα μας, και κατά συνέπεια περάσαμε τέλεια. Περισσότερες φώτο μπορείτε να δείτε στη σελίδα του Κώστα που είχε την έμπνευσηνα φέρει την ψηφιακή του.
http://doremi1982.spaces.live.com/

Ποσείδι, Ποσείδι, Ποσείδι

Από Παρασκευή 20/07 μέχρι και την Τρίτη 24/07 πέρασα ένα μαγευτικό 4ήμερο στο Ποσείδι μαζί με τον φίλο μου τον Σταύρο και άλλα πολλά και φανταστικά παιδιά (βλέπε Κώστα, Χαράλαμπο, τα κορίτσια κλπ, κλπ). Με πολύ αυθορμητισμό, λίγη βλακεία και πολύ διάθεση για αλλαγές στις ζωές μας περάσαμε πολύ καλά. Το Ποσείδι είναι η χαρά του νέου, η χαρά του φοιτητή, η χαρά του κνίτη, η χαρά όλων μας, η Χαρά που γνώρισα μόλις 1 ώρα πριν φύγω. Τέτοια ατυχία? Δεν γινότανε να τη γνωρίσω Δευτέρα? Κι ας είχαμε 7 χρόνια διαφορά(εγώ ειμαι 24 και αυτή δεν είναι 31), τεςπάντων. Μακάρι να έχω κάθε χρόνο κάποιον που να μπορεί να με φιλοξενεί, γιατί με γυναίκα δε λέει να πας. Η μία φωτογραφία είναι από το beachobaro από το Google Earth. H άλλη είναι από 2 χαριτωμέενς erasmitises με καταγωγή από την πατρίδα του Nedved (λέγε με Τσεχία). Η αριστερή είναι η Αdriana, δεξιά της η Martina. Πόσες λέξεις λένε ότι είναι μια φωτογραφία?

Δέρειο Blues

Αγαπητό ιστολόγιο, αγαπητοί αναγνώστες

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν και περίπου στις 3 το μεσημέρι πατούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου τα τιμημένα χώματα του Μεγάλου Δερείου, κάπου στις εσχατιές του Έβρου. Ήταν πολύ σημαντική μέρα για εμένα, και γενικώς για τη θητεία μου. Οι 5 μήνες που ακολούθησαν εκεί ήταν δύσκολοι, ζόρικοι αλλά και ωραίοι. Ευτυχώς ήξερα ένα παιδί πριν πάω εκεί, με τον οποίο ήμασταν συμφοιτητές και κάναμε παρέα. Με βοήθησε αρκετά μπορώ να πω τους 3 μήνες της κοινής μας παρουσίας εκεί, όπως πιστεύω και εγώ τον βοήθησα. Κυρίως όμως δέθηκα με δύο παιδιά τον Σταμάτη, με τον οποίο περάσαμε μαζί και την εκπαίδευση στο Διδυμότειχο για να γίνουμε λοχίες με αρχίδια, και όχι αρχίδια λοχίες. Και με τον Μπάμπη, ένα παιδί από τη Βέροια, φίλο του συγκάτοικού μου και τώρα πλέον και δικό μου. Επίσης και με τον Άρη τον μάγειρα είχαμε πολύ καλές σχέσεις, για να μη μιλήσω για τους απίστευτους γιατρούς που είχαμε. Γενικά ήμουνα τυχερός γιατί πέτυχα φανταστικά άτομα εκεί, άσχετα με το ότι δέθηκα μόνο με αυτούς, τον Μπάμπη και τον Σταμάτη. Το όλο team ήταν κορυφή. Με μια εξαίρεση βέβαια άλλα τι να κάνεις.

Ήταν δύσκολα γιατί όλα περνούσαν από τα χέρια λίγων ανθρώπων στα γραφεία, δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Εγώ και ο Μπάμπης συνήθως είχαμε πολύ δουλειά και πολλές φορές δεν τρώγαμε με τα άλλα παιδιά, πολύ σημαντικό αυτό.

Ζόρικα ήτανε γιατί άδειες παίρναμε κάθε 60 μέρες, όπως έλεγε ο διοικητής. Ελάχιστοι πήρανε στις 60 μέρες. Όταν λες σε ένα φαντάρο ότι θα πάρει άδεια σε 60 μέρες και στις 60 του λες περίμενε έχουν σειρά άλλοι άντε γαμήσου. Με τι ψυχολογία θα προσφέρει στη μονάδα αυτός. Θα τα γράψει όλα και καλά θα κάνει. Δε λέω είχαμε υπηρεσιακά μια κάθε Σάββατο ή Κυριακή αλλά αυτό έλειπε να μην είχαμε ούτε αυτά.

Όλη αυτή η κατάσταση λοιπόν είχε σαν αποτέλεσμα να μας φέρει πιο κοντά. Από ένα σημείο και μετά παρακάμπταμε τις υπηρεσίες μας (ε Σταμάτη θυμάσαι?), κάναμε πολλές μαλακίες και γενικώς πέρασα πολύ καλά. Δεν είμαι κακός άνθρωπος άλλα στον διοικητή και τον τότε υποδιοικητή θα ευχηθώ μετάθεση στο Αφγανιστάν, αν γίνετε αμετάθετο. Ας γιατρευτεί κάποτε η βλακεία που τους δέρνει.

Λίγες μέρες πριν φύγουμε με μεταθέσεις, αρχές Δεκεμβρίου, μαζευτήκαμε όλοι στο κ.ψ.μ. και μετά από κατανάλωση αρκετού αλκοόλ παραφράσαμε ένα τραγούδι ανάγοντας το στο καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών. Έχει ως εξής :

Με το Γασπαρινάτο, το Δέρειο άνω κάτω, θα κάνουμε σαν έρθουν τα πουλιά,

Θα ανάβουμε τσιγάρα, ντουμάνια και φουγάρα στο κ.ψ.μ. του Αιμίλιου Βουτσά.

Ουσίες, ουσίες κι’ οινοπνεύματα, Χαντζόπουλε σ’ αφήνουνε τα ποιο ωραία πνεύματα

Με τον Μεροπούλη, τι άλλο εγώ θα δω, στη Κωτρονιά κάναμε έφοδο.

Μες τη καναδέζα, όλη μέρα τέζα οδηγός διοικητή,

Έχασε το τόπι, δρομολόγιο Λυκοτόπι και πίσω για να κοιμηθεί

Ουσίες, ουσίες κι’ οινοπνεύματα, Χαντζόπουλε σ’ αφήνουνε τα ποιο ωραία πνεύματα

Το αποκορύφωμα όμως ήτανε η μέρα που πήγαμε Κομοτηνή. A night to be remembered, η οποία φυσικά έγινε τραγούδι : Κι αν δεν έχουμε λεφτά, η Αγγέλα τα πήρε κι’ αυτά, κι’ αν δεν έχουμε μυαλό η ΦΑΙΔΡΑ το πήρε κι’ αυτό. (η Αγγέλα ήταν η σερβιτόρα του μπαρ και η ΦΑΙΔΡΑ μια από τις ωραιότερες γυναίκες που έχω δει και μιλήσει μαζί της, δυστυχώς δεν την πείσαμε ότι είμαστε φοιτητές )

Για το φυλάκιο που πηγαίναμε θα πω μόνο ότι ήτανε καταναγκάστηκες διακοπές. Κυριολεκτικά.

Έχω την φωτογραφία από εκείνο το βράδυ και ψήνομαι πολύ άγρια να τη δώσω και μάλλον θα το κάνω.

Ξεκίνησα να γράψω ένα κείμενο, γι’ αυτό απέφυγα τις λεπτομέρειες. Πιστεύω να σας έδωσα μια γενική εικόνα. Αν έμπαινα σε λεπτομέρειες θα έγραφα εγκυκλοπαίδεια.

Καλή επιτυχία

Θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά απο το τμήμα των πολιτικών μηχανικών του Αριστοτελείου που τώρα έχουν σεξεταστική. Είμαι σίγουρος ότι όταν θα πάρουν πτυχίο καθώς και αυτοί που πήραν πτυχίο πρόσφατα, θα μπορούν για πλάκα να χτίζουν τέτοιες γέφυρες φέρνωντας πιο κοντά τους ανθρώπους και τους πολιτισμους. Καλη επιτυχία παιδιά.

Ιστορίες καθημερινής τρέλας από δύο σκληρά εργαζόμενες γυναικες

Χθες πήρα τηλέφωνο τον καθηγητή να δω τι γίνετε με το μάθημα. Μου είπε ότι έχει δώσει τα αποτελέσματα όλων των μαθημάτων του εδώ και μέρες στη γραμματεία.Σήμερα πήρα το αυτοκίνητο και πήγα Καβάλα για να δω τι γίνετε. Μέχρι και την Τρίτη η γραμματεία μου έλεγε ότι το μάθημα δεν είχε βγει. Τη Τετάρτη δεν πήρα τηλέφωνο. Σήμερα πήγα κατευθείαν στους πίνακες ανακοινώσεων και είδα ότι το μάθημα βγήκε εδώ και μέρες. Και μάλιστα είχε περαστεί και στην καρτέλα μου ότι το πέρασα με 5!!!!! Η απάντηση της γραμματείας ήταν η εξής ''ε τι να κάνω και εγώ, τόσα έρχονται καθε μέρα, δε το είδα''. Μήπως με δούλευε? Αυτή δεν είναι η δουλειά της? Γι'αυτό δεν πληρώνετε? Τελικά έβγαλα άκρη, έστειλα τα φαξ που ήθελα, έκανα τη δουλεία μου. Την τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη ορκίζομαι λοιπόν.Πήγα και γλυκά στον καθηγητή να τον ευχαριστήσω. Όταν με είδε είπε '' με άγχωσες χθες, δε κοιμήθηκα όλο το βράδυ, λέω κάνε πλάκα να έκανα καμιά μαλακία και να το έκοψα το παιδί''.Φυσικά δεν έχασα ευκαιρία να κάνω το καθιερομένο μπανάκι στην ακτή Μπάτη φυσικά. Το νέο της ημέρας είναι ότι η γιαγιά μου βγήκε από το νοσοκομείο, άλλα η γνωμάτευση από την εξέταση που έκανε θα βγει σε δυο εβδομάδες περίπου!!!

Νέα των τελευταίων ημερών.

Σήμερα πήγα να δω τη γιαγιά μου στο νοσοκομείο. Είναι αρκετά καλά μπορώ να πω. Αύριο θα κάνει κάτι εξετάσεις τα αποτελέσματα των οποίων θα πάνε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Δε ξέρω σε ποιο και δε ξέρω τι εξετάσεις. Ούτε οι γιατροί της είπανε. Η γιαγιά μου είναι από το σπάνιο είδος των ανθρώπων που δεν καθότανε ποτέ σπίτι της. Τριγύριζε όλο το χωριό, από γειτονιά σε γειτονιά, μάθαινε όλα τα κουτσομπολιά του χωριού και μετά ερχότανε σπίτι και μας τα έλεγε. Τους τελευταίους δύο μήνες ήτανε συνεχώς σπίτι της, ταλαιπωρημένη από την υγεία της. Αλλά έτσι είναι η ζωή.

Σχετικά με εμένα τώρα αύριο ξεκινάω δουλεία στη Venus, εργοστάσιο που κάνει κομπόστες για όσους δεν ξέρουν, σαν εποχιακός. Αυτό είναι και θετικό και αρνητικό. Θετικό γιατί θα δουλέψω, αρνητικό γιατί ήλπιζα να βρω κάτι άλλο. Το θέμα ήταν να μη φτάσουμε ως εδώ. Από τη στιγμή που φτάσαμε το στοίχημα είναι να μείνω όσο το δυνατόν λιγότερο. Έχω στείλει του κόσμου τα βιογραφικά αλλά αυτό απ’ ότι φαίνεται δεν είναι αρκετό. Εξαιτίας αυτού είμαι και σε χάλια ψυχολογία. Θέλω οπωσδήποτε μια σταθερή δουλεία και κατά προτίμηση μακριά από τη Βέροια, για να μείνω μόνος μου. Η συγκατοίκηση με τους γονείς μου είναι πολύ μεγάλη νίλα. Δε φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι, απλά από τότε που γύρισα από Καβάλα δε μπορώ να μείνω μαζί τους. Συνήθισα στο φοιτητιλίκη και δεν μπορώ αλλιώς. Είναι και το μάθημα που το περιμένω δέκα μέρες τώρα και πιθανόν να το περιμένω και περισσότερες. Ήμασταν 22 άτομα πέρασαν δέκα μέρες και αποτελέσματα δεν έχουν ανακοινωθεί. Είναι φυσιολογικό? Μπορεί όμως να του έτυχε κάτι του ανθρώπου. Ε κάποια στιγμή θα το μάθω και αυτό, που θα πάει.

Ο χειρότερος εφιάλτης όλων των εποχών

Σήμερα είδα τον χειρότερο εφιάλτη μακράν. Σε αμφιθέατρο του ΤΕΙ Καβάλας (τι δουλεία είχα εγώ εκεί αφού έδωσα και το τελευταίο μάθημα) έδινα ένα μάθημα. Γυρνάω και λέω στον διπλανό μου όχι και πολύ ψιθυριστά ''ρε συ, εγώ έδωσα production logging και ο μαλάκας ο καθηγητής ακόμα να τα βγάλει τα αποτελέσματα''. Το ακούει αυτό ο καθηγητής ο οποίος ήταν και επιτηρητής στην αίθουσα και μου λέει ''εγώ φταίω που ήθελα να σε βοηθήσω, δε πρόκειται να περάσεις το μάθημα μου ποτέ'' είπε και τράβηξε κατά το δάσος πετώντας από κλαδάκι σε κλαδάκι. Είναι εντελώς εφιαλτικό σενάριο. Ξύπνησα κατατρομαγμένος και διαπίστωσα ότι ήταν απλά ένα όνειρο. Πάντως η αλήθεια είναι ότι άργησε να τα βγάλει τα αποτελέσματα λίγο.

Mια επιβράβευση

Θέλω μέσα από αυτό το ιστολόγιο να πω ένα μπράβο σε ένα παιδί, τον Κώστα. Και θέλω να το κάνω αυτό γιατί οι εκπομπές που κάνει από το ιντερνετ, από τη σελίδα http://myvibe.listen2myradio.com/ είναι πραγματικά πολύ ωραίες. Βέβαια πιο πολύ μου αρέσουν οι εκπομπές στις οποίες μιλάει κι'όλας αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνετε αυτό κάθε φορά. Δείχνει να κατέχει και τα ελληνικά αλλά και τα ξένα. Κώστα συνέχισε έτσι.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Δυο άνθρωποι όταν ενώνονται δημιουργούν μια σχέση. Έστω ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι σαν 2 σταγόνες νερό, κατά συνέπεια η σχέση τους είναι και αυτή σαν μια σταγόνα νερό επομένως διέπεται από τους νόμους της φύσης. Σύμφωνα με το νόμο της βαρύτητας αυτή η σταγόνα θα καταλήξει στο έδαφος. Αυτό θα είναι και το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της σχέσης. To ταξίδι ξεκινά από συγκεκριμένο ύψος το οποίο οι άνθρωποι είναι δύσκολο να υπολογίσουν αν και μερικοί το καταφέρνουν. Η σταγόνα όμως άλλοτε επιταχύνει και άλλοτε επιβραδύνει. Σύμφωνα με τον άγραφο νόμο της ζωής, είναι δυνατόν να συμβούν τα πάντα στις ζωές των ανθρώπων(είπαμε randomization). Από τον, ξαφνικό ή όχι, θάνατο που θα σημαίνει και το τέλος της σχέσης (η πρόσκρουση στο έδαφος), έως και την αναπάντεχη ή όχι εγκυμοσύνη καθώς και πάρα πολλά άλλα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς το έδαφος, οι άνθρωποι πρέπει να ζούνε τη κάθε στιγμή γιατί δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Σ’ αυτό το ταξίδι λοιπόν τα δύο μέρη της σταγόνας μπορεί να χωριστούν απότομα από κάποιο κύμα αέρα και να ξαναενωθούν λίγο παρακάτω. Αυτό το λίγο μπορεί να είναι από λίγες μέρες έως και κάποια χρόνια. Αυτό δεν το ξέρουν ποτέ, όσο και αν ισχυρίζονται το αντίθετο. Άλλες σταγόνες είναι τόσο άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους που επιβιώνουν μέχρι τέλους. Σε άλλες περιπτώσεις έρχεται και άλλο σταγονίδιο και μοιράζεται μαζί σου το ταίρι σου. Όλα αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού. Ως ένα σημείο το ορίζεις και εσύ. Όταν η σταγόνα χτυπήσει στο έδαφος εξατμίζεται για να επιστρέψει κάποια άλλη στιγμή σε κάποιο άλλο σημείο αποτελούμενη από δύο άλλα μέρη.

Σαν φιλοσοφία είναι καλή. Έμενα μου αρέσει. Σε κάποιους θα αρέσει, σε κάποιους άλλους ίσως όχι. Σε αυτές τις θεωρίες δεν υπάρχει σωστό και λάθος, η θεωρία του καθένα είναι η καλύτερη θεωρία όλων των εποχών. Είναι θεωρία που τη σκέφτομαι αρκετούς μήνες τώρα αλλά είπα να την ανεβάσω τώρα, επηρεασμένος λίγο από τις εξελίξεις. Ας είναι και λάθος, δε πειράζει. There is no right way, only your own way!