Νέα των τελευταίων ημερών.

Σήμερα πήγα να δω τη γιαγιά μου στο νοσοκομείο. Είναι αρκετά καλά μπορώ να πω. Αύριο θα κάνει κάτι εξετάσεις τα αποτελέσματα των οποίων θα πάνε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Δε ξέρω σε ποιο και δε ξέρω τι εξετάσεις. Ούτε οι γιατροί της είπανε. Η γιαγιά μου είναι από το σπάνιο είδος των ανθρώπων που δεν καθότανε ποτέ σπίτι της. Τριγύριζε όλο το χωριό, από γειτονιά σε γειτονιά, μάθαινε όλα τα κουτσομπολιά του χωριού και μετά ερχότανε σπίτι και μας τα έλεγε. Τους τελευταίους δύο μήνες ήτανε συνεχώς σπίτι της, ταλαιπωρημένη από την υγεία της. Αλλά έτσι είναι η ζωή.

Σχετικά με εμένα τώρα αύριο ξεκινάω δουλεία στη Venus, εργοστάσιο που κάνει κομπόστες για όσους δεν ξέρουν, σαν εποχιακός. Αυτό είναι και θετικό και αρνητικό. Θετικό γιατί θα δουλέψω, αρνητικό γιατί ήλπιζα να βρω κάτι άλλο. Το θέμα ήταν να μη φτάσουμε ως εδώ. Από τη στιγμή που φτάσαμε το στοίχημα είναι να μείνω όσο το δυνατόν λιγότερο. Έχω στείλει του κόσμου τα βιογραφικά αλλά αυτό απ’ ότι φαίνεται δεν είναι αρκετό. Εξαιτίας αυτού είμαι και σε χάλια ψυχολογία. Θέλω οπωσδήποτε μια σταθερή δουλεία και κατά προτίμηση μακριά από τη Βέροια, για να μείνω μόνος μου. Η συγκατοίκηση με τους γονείς μου είναι πολύ μεγάλη νίλα. Δε φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι, απλά από τότε που γύρισα από Καβάλα δε μπορώ να μείνω μαζί τους. Συνήθισα στο φοιτητιλίκη και δεν μπορώ αλλιώς. Είναι και το μάθημα που το περιμένω δέκα μέρες τώρα και πιθανόν να το περιμένω και περισσότερες. Ήμασταν 22 άτομα πέρασαν δέκα μέρες και αποτελέσματα δεν έχουν ανακοινωθεί. Είναι φυσιολογικό? Μπορεί όμως να του έτυχε κάτι του ανθρώπου. Ε κάποια στιγμή θα το μάθω και αυτό, που θα πάει.