Δέρειο Blues

Αγαπητό ιστολόγιο, αγαπητοί αναγνώστες

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν και περίπου στις 3 το μεσημέρι πατούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου τα τιμημένα χώματα του Μεγάλου Δερείου, κάπου στις εσχατιές του Έβρου. Ήταν πολύ σημαντική μέρα για εμένα, και γενικώς για τη θητεία μου. Οι 5 μήνες που ακολούθησαν εκεί ήταν δύσκολοι, ζόρικοι αλλά και ωραίοι. Ευτυχώς ήξερα ένα παιδί πριν πάω εκεί, με τον οποίο ήμασταν συμφοιτητές και κάναμε παρέα. Με βοήθησε αρκετά μπορώ να πω τους 3 μήνες της κοινής μας παρουσίας εκεί, όπως πιστεύω και εγώ τον βοήθησα. Κυρίως όμως δέθηκα με δύο παιδιά τον Σταμάτη, με τον οποίο περάσαμε μαζί και την εκπαίδευση στο Διδυμότειχο για να γίνουμε λοχίες με αρχίδια, και όχι αρχίδια λοχίες. Και με τον Μπάμπη, ένα παιδί από τη Βέροια, φίλο του συγκάτοικού μου και τώρα πλέον και δικό μου. Επίσης και με τον Άρη τον μάγειρα είχαμε πολύ καλές σχέσεις, για να μη μιλήσω για τους απίστευτους γιατρούς που είχαμε. Γενικά ήμουνα τυχερός γιατί πέτυχα φανταστικά άτομα εκεί, άσχετα με το ότι δέθηκα μόνο με αυτούς, τον Μπάμπη και τον Σταμάτη. Το όλο team ήταν κορυφή. Με μια εξαίρεση βέβαια άλλα τι να κάνεις.

Ήταν δύσκολα γιατί όλα περνούσαν από τα χέρια λίγων ανθρώπων στα γραφεία, δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Εγώ και ο Μπάμπης συνήθως είχαμε πολύ δουλειά και πολλές φορές δεν τρώγαμε με τα άλλα παιδιά, πολύ σημαντικό αυτό.

Ζόρικα ήτανε γιατί άδειες παίρναμε κάθε 60 μέρες, όπως έλεγε ο διοικητής. Ελάχιστοι πήρανε στις 60 μέρες. Όταν λες σε ένα φαντάρο ότι θα πάρει άδεια σε 60 μέρες και στις 60 του λες περίμενε έχουν σειρά άλλοι άντε γαμήσου. Με τι ψυχολογία θα προσφέρει στη μονάδα αυτός. Θα τα γράψει όλα και καλά θα κάνει. Δε λέω είχαμε υπηρεσιακά μια κάθε Σάββατο ή Κυριακή αλλά αυτό έλειπε να μην είχαμε ούτε αυτά.

Όλη αυτή η κατάσταση λοιπόν είχε σαν αποτέλεσμα να μας φέρει πιο κοντά. Από ένα σημείο και μετά παρακάμπταμε τις υπηρεσίες μας (ε Σταμάτη θυμάσαι?), κάναμε πολλές μαλακίες και γενικώς πέρασα πολύ καλά. Δεν είμαι κακός άνθρωπος άλλα στον διοικητή και τον τότε υποδιοικητή θα ευχηθώ μετάθεση στο Αφγανιστάν, αν γίνετε αμετάθετο. Ας γιατρευτεί κάποτε η βλακεία που τους δέρνει.

Λίγες μέρες πριν φύγουμε με μεταθέσεις, αρχές Δεκεμβρίου, μαζευτήκαμε όλοι στο κ.ψ.μ. και μετά από κατανάλωση αρκετού αλκοόλ παραφράσαμε ένα τραγούδι ανάγοντας το στο καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών. Έχει ως εξής :

Με το Γασπαρινάτο, το Δέρειο άνω κάτω, θα κάνουμε σαν έρθουν τα πουλιά,

Θα ανάβουμε τσιγάρα, ντουμάνια και φουγάρα στο κ.ψ.μ. του Αιμίλιου Βουτσά.

Ουσίες, ουσίες κι’ οινοπνεύματα, Χαντζόπουλε σ’ αφήνουνε τα ποιο ωραία πνεύματα

Με τον Μεροπούλη, τι άλλο εγώ θα δω, στη Κωτρονιά κάναμε έφοδο.

Μες τη καναδέζα, όλη μέρα τέζα οδηγός διοικητή,

Έχασε το τόπι, δρομολόγιο Λυκοτόπι και πίσω για να κοιμηθεί

Ουσίες, ουσίες κι’ οινοπνεύματα, Χαντζόπουλε σ’ αφήνουνε τα ποιο ωραία πνεύματα

Το αποκορύφωμα όμως ήτανε η μέρα που πήγαμε Κομοτηνή. A night to be remembered, η οποία φυσικά έγινε τραγούδι : Κι αν δεν έχουμε λεφτά, η Αγγέλα τα πήρε κι’ αυτά, κι’ αν δεν έχουμε μυαλό η ΦΑΙΔΡΑ το πήρε κι’ αυτό. (η Αγγέλα ήταν η σερβιτόρα του μπαρ και η ΦΑΙΔΡΑ μια από τις ωραιότερες γυναίκες που έχω δει και μιλήσει μαζί της, δυστυχώς δεν την πείσαμε ότι είμαστε φοιτητές )

Για το φυλάκιο που πηγαίναμε θα πω μόνο ότι ήτανε καταναγκάστηκες διακοπές. Κυριολεκτικά.

Έχω την φωτογραφία από εκείνο το βράδυ και ψήνομαι πολύ άγρια να τη δώσω και μάλλον θα το κάνω.

Ξεκίνησα να γράψω ένα κείμενο, γι’ αυτό απέφυγα τις λεπτομέρειες. Πιστεύω να σας έδωσα μια γενική εικόνα. Αν έμπαινα σε λεπτομέρειες θα έγραφα εγκυκλοπαίδεια.