Socιal Engineering for Social Revlotuion

Είναι γεγονός ότι στις πορείες δε πάμε. Μάλλον πολλοί έχουμε κουραστεί. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα. Χρόνια έχω να δω εικόνες πορείας σε δελτία ειδήσεων, πάντα μα πάντα δείχνουν τα επεισόδια. Επίσης όλοι πλέον πιστεύουμε ότι δε θα καταφέρουμε τίποτα και στο τέλος θα γίνει το δικό τους. Με το να βλέπουμε τις πορείες από τη τηλεόραση, άρα τα επεισόδια μόνο, έχουμε γίνει η γενιά του καναπέ, για παράδειγμα πάρε την παγκόσμια blog action day για το περιβάλλον. Κίνηση του καναπέ, εντελώς. Επειδή όλα έχουν έναν λόγο, είναι προφανές ότι τα δελτία δείχνουν τα επεισόδια για να σε αποκόψουν. Να σε απομακρύνουν από τις πορείες, να σε κάνουν να το σκεφτείς πολύ για να πας. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι ο άμεσος σκοπός τους το επιτυγχάνουν έμμεσα, κατά λάθος δηλαδή. Αλλά εγώ πιστεύω ότι είναι ο κύριος στόχος τους. Οι πορείες μειώνονται σε όγκο κατά συνέπεια μειώνεται και η φωνή μας. βλέπεις τώρα εσύ τα επεισόδια και λες : <<σιγά μη ξαναπάω, αν ειναι να φάω καμιά αδέσποτη, ας κάτσω σπίτι μου, αφού δε θα αλλάξει τίποτα. Εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα? >>. Στόχος επετεύχθη, γι αυτούς. Τα βλέπει ο πατέρας και λέει στη φοιτήτρια κόρη του << που θα πας τώρα, κάτσε εδώ να διαβάσεις. Δε βλέπεις τι γίνετε>>. Στον γιο του ίσως και να μη το λέει. Αυτός είναι άντρας δεν έχει πρόβλημα. Εδώ μπαίνουν κοινωνικά στερεότυπα, δάκτυλος της εκκλησίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, για άλλο ποστ. Φτάνουμε να γινόμαστε φιλήσυχοι πολίτες αλλά όπως λέει και ο Λαζόπουλος ''οι φιλήσυχοι πολίτες αυτής της χώρας δεν άλλαξαν ποτέ την πορεία της''. Πιστεύουμε ότι στη χώρα μας επικρατεί εργασιακός μεσαίωνας, οι μισθοί ούτε για πλάκα δεν αγγίζουν τον μέσο όρο της Ευρώπης των 15, για την Ευρώπη των 25 απλά είμαστε κάπως καλύτερα από τις άλλες χώρες. Αλλά δεν κάνουμε και τίποτα για να το αλλάξουμε. Βλέπουμε την κοινωνική αδικία παντού γύρω μας αλλά ''σώπα εσύ, εσύ θα βγάλεις το φίδι από τη τρύπα''? Αυτό το φίδι ακόμα στην τρύπα είναι. Τα επεισόδια στις πορείες είναι άκρως κατανοητά για εμένα. Δεν είναι κάτι που μου αρέσει ως θέαμα, αλλά όλη αυτή η κοινωνική αδικία γεννά την κοινωνική βία η οποία κάπου πρέπει να εκτονωθεί Αυτό το κάπου είναι στα σχολεία, στα γήπεδα και στις πορείες, εκεί δηλαδή που επικρατεί η μάζα. Και να σου πω και ένα παράδειγμα. Πέρσι έγινε πανικός με τις καταλήψεις σε ΤΕΙ και ΑΕΙ. Δεν άλλαξε κάτι. Ας υποθέσουμε ότι στην πρώτη πορεία κατέβαιναν 1.000.000 κόσμος. Δε θα άλλαζε κάτι? Ωραία την επόμενη Πέμπτη πάλι 1.000.000. Αρχίζουν να το σκέφτονται στην κυβέρνηση. Δεν αλλάζει στάση? Την επόμενη Πέμπτη 2.000.000. Δε μπορεί, τώρα θα αλλάξει στάση. Ούτε τώρα? Την επόμενη Πέμπτη 3.000.000. Δεν απέσυραν τον νόμο? Την επόμενη Πέμπτη 4.000.000. Αν δεν αποσύρει τον νόμο έχει πέσει χωρίς να το καταλάβει. Ξέρω, ξέρω, αυτά σε άλλη χώρα όχι εδώ. Είπαμε ''αφού δε θα αλλάξει τίποτα'' ''εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα?'' Και κάπως έτσι χάσαμε εμείς το παιχνίδι.

Οι αναρχικοί έγραφαν στους τοίχους της Καβάλας ''Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία'' και έχουν απόλυτο δίκιο.

Τυπικό παράδειγμα 2 φοιτητών (βγαλμένο από το μυαλό μου, ίσως όμως και από τη ζωή την ίδια.) :
-Ρε μαλλάκα θα πάμε στην πορεία?
-Ποια πορεία ρε, κανόνισα να πάμε για καφέ με την Σούλλα, που σπουδάζει μηχανολλογία. Θα είναι και η φίλλη της η Μαρία με τα μεγάλα μπαλλκόνια, αυτή που σε αρέσει.
-Άντε ρε μαλλάκα, εκείνη που κολυμπάει σαν δελλφίνι, μπράβο, λλες να έχω κανένα τυχερό? Ποιος τη γαμάει και τη πορεία τώρα.

Κάπως έτσι σκεφτόμαστε, δυστυχώς Το ότι τα παιδιά τους δε θα μπορούν να σπουδάσουν είναι άλλο θέμα, που δεν απασχολεί το πάνω κεφάλι τους. Όταν όμως θα τους απασχολεί θα είναι πολύ αργά.

Δε σου λέω κάτι που δεν ξέρεις, κάτι που δεν έχεις σκεφτεί αλλά εγώ απλά ήθελα να το γράψω. Θέλω να βάλω ένα αστείο βιντεάκι αλλά δεν ταιριάζει με το όλο ποστ. Θα το βάλω στο επόμενο. Κάτι σε αγωνιστικό μοτίβο για σήμερα, δηλαδή :