Νο οne like you

To  Paranoid των  Black Sabbath ήταν το τραγούδι που με έβγαλε απο τη λίμνη των ελληνικών εμπορικών και ξένων χαζοποπ, κάπου στο γυμνάσιο, δείχνοντάς μου το απέραντο γαλάζιο της ροκ. Οι Scorpions ήταν αυτοί που πρώτοι με έριξαν στους ατέλειωτους ωκεανούς της πραγματικής μουσικής. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι με αυτούς ερωτεύτηκα, συνδεσα τραγούδια τους με διάφορες φάσεις της ζωής μου.  Φυσικά η αρχή έγινε με το wind of change, αλλά μετά τα πράγματα πήραν άγρια τροπή. Το ένα cd πίσω από το άλλο, να τα αγοράσω όλα, να έχω όλα τους τα άλμπουμ. Τι ευχαρίστηση στην ιδέα και μόνο. Δεν έπεσα πολύ έξω, τα έχω σχεδόν όλα, λίγα λείπουν και τώρα πια όχι για πολύ. Σύντομα θα κάνω μια εξόρμηση και θα τελειώσω τη λίστα. Θα υπάρχει όμως μια απουσία, του πρώτου τους δίσκου. Δε πειράζει, ίσως κάποια μέρα να μπει και αυτό. Αλλά δε με ανησυχεί όπως και να χει.

Αφού αποφάσισαν αυτοί ότι ως εδώ ήταν, εμάς δε μας πέφτει και πολύς λόγος. Σίγουρα η παγκόσμια μουσική σκηνή θα είναι κατά πολύ φτωχότερη χωρίς αυτούς. Σίγουρα φεύγοντας αφήνουν το δικό τους στίγμα, θα μεγαλώσουν ακόμα αρκετές γενιές και θα ταξιδέψουν πολύ κόσμο. Όταν γράφεις διαχρονική μουσική έτσι είναι. Θα είναι ανοιχτή πληγή για εμένα το να μη τους δω ούτε μια φορά. Και δε θα ξεπληρωθεί σε όσες συναυλίες και να πάω  από άλλους καλλιτέχνες, με μόνη εξαίρεση τους αυθεντικούς 4 Black sabbath. Αλλά και πάλι κάτι θα λείπει μέσα μου. 


Ραντεβού σε κάποιο γρασίδι κάποιου γηπέδου(έτσι θέλω να πιστεύω).


Αν ξέρει κάτι κάποιος για τα εισιτήρια στη συναυλία που θα δώσουν στη θεσ/νίκη να το πει οπωσδήποτε.