H μεγάλη λίστα

Αξιότιμε αναγνώστη (τώρα μάλλον δεν είσαι μοναδικός, αλλά ας μη το πάρουμε και πάνω μας), σήμερα έχω ανάγκη να σου μιλήσω για τη μεγάλη λίστα. Η μεγάλη λίστα είναι αυτή με τις συναυλίες που δε θα πάω.
  Η αρχή έγινε μέσα στον Μάρτιο, αν θυμάμαι καλά. Οι πολυαγαπημένοι Uria Heep ήρθαν στην πόλη μου, αλλά για οικονομικούς λόγους δε τους τίμησα. Αν είχα τα λεφτά και μόνος μου θα πήγαινα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα πήγαινα να τους δω για 3η φορά. Και αυτό, γιατί είναι απλά υπέροχοι.
 Η σκληρή συνέχεια θα δοθεί μέσα στο καλοκαίρι. Εξαιρετικά δύσκολο να δω τους Deep Purple (για 2η φορά) με Παπακωνσταντίνου (για πολλοστή) στο παλατάκι. Δε χωράνε λόγια και περιγραφές.
 Πριν 2 χρόνια όταν είχα πάει στο rockwave, σε έναν πίνακα έγραφες αν ήθελες ποιους καλλιτέχνες ήθελες να δεις του χρόνου. Εγώ έγραψα (όχι που θα έχανα ευκαιρία) Black Sabbath, Rainbow, Bon Jovi. Οι πρώτοι είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Δε πιστεύω ότι θα τους δω ποτέ. Τους δεύτερους τους είδα πέρσι μαζί με τους Scorpions στο γήπεδο του Μακεδονικού. Περίπου Rainbow αλλά δεν ήταν άσχημα. Βέβαια δεν είπαν το temple of the king, αλλά τουλάχιστον τους είδα, γούσταρα. Και όπως φυσικά καταλαβαίνεις, φτάνουμε στο αγκάθι του φετινού καλοκαιριού. Bon Jovi. Δεν ξέρω αν θα πάω ή όχι, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Και φοβάμαι ότι δε θα έχω άλλη ευκαιρία. Ίδωμεν, το σίγουρο είναι ότι μέσα από αυτό το μπλογκ θα ενημερωθείς (λογικά αδιαφορείς, το ξέρω).
 Βέβαια δεν πρέπει να είμαι αχάριστος. Έχω ήδη εισιτήριο για το υπερθέαμα που λέγεται Μoby, και μάλιστα στο θέατρο γης, στον πιο όμορφο χώρο της πόλης. Επίσης υπάρχουν τεράστιες πιθανότητες να πάω και στο 2310 festival όπου θα δω Judas Priest και Whitesnake. Ε, δεν είναι και λίγο.
 Δε νομίζω να ξέχασα κάτι.

Λίγο πριν μπω στο κελί μου ρίχνω μια κλεφτή ματιά στον σοφό τοίχο. Σήμερα, σε στύλ χαρούλας γράφει ''τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
             ψυχή μου, αγάπη μου γλυκιά
             μας φάγαν όλα μας τα χρήματα
            αλλά μας έμεινε η ροκιά...

τρομοκράτης

τρομοκράτης = μέλος οργάνωσης που τρομοκρατεί με πράξεις βίας


και ερωτώ μοναδικέ μου αναγνώστη. Αυτοί που σκότωσαν τον Μπιν Λάντεν τι είναι? Είναι τρομοκράτες ή όχι? Είναι χειρότεροι ή όχι από τους τρομοκράτες? Με πια λογική ηγέτες της δύσης χαίρονται? Είναι οι ίδιοι που λένε ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δε τελείωσε. Ποιας τρομοκρατίας όμως? Αυτής που συντελείτε στα εδάφη τους από ισλαμιστικές οργανώσεις? Αυτής που διαπράττουν οι ίδιοι οι ηγέτες ενάντια στο λαό τους? Που τον έχουν συνεχώς υπό την απειλή του  τρομοκρατικού χτυπήματος? Που ξοδεύουν απίστευτα λεφτά σε συστήματα ασφαλείας και παρακολούθησης? Που εξαφανίζουν μια μια όλες τις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα? Που στις μέρες μας πλέον είναι έγκλημα η σκέψη και μόνο. Έχει τέλος ο κατήφορος ή θα δουν και άλλα τα μάτια μας?
 Καταλαβαίνω τους Αμερικανούς που βγήκαν στους δρόμους και πανηγύρισαν, φαντάζομαι ή έτσι νομίζω την ψυχολογία τους και το αίσθημα της ικανοποίησης. Αναρωτήθηκαν όμως αν ο Μπους είναι χειρότερος του Οσάμα? Πόσους πολέμους κάνανε? Πόσους νεκρούς αφήσανε? Θεωρώ δεδομένο ότι ξέρανε για το χτύπημα αλλά το άφησαν να συμβεί για να έχουν άλλοθι να μπουν στο Ιρακ. Ε, αυτό είναι η χειρότερη μορφή τρομοκρατίας. Τουλάχιστον στα μάτια μου.
  Έλεγα ότι χαιρόμουν που τη φάγανε μια φορά μέσα στο σπίτι τους τότε. Να δούνε μια φορά και αυτοί τι είναι πόλεμος, να το νοιώσουν λίγο. Δυστυχώς φοβάμαι ότι θα υπάρξουν και άλλες 11άτες Σεπτεμβρίου για αυτό το έθνος γιατί απλούστατα θα συνεχίσει να κάνει τον παγκόσμιο μπάτσο με το έτσι θέλω και να προκαλεί το κοινό αίσθημα ιδιαίτερα σκληροπυρηνικών λαών.

 Λίγο πριν μπω στο κελί μου ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στον σοφό τοίχο, που τι ειρωνεία, σήμερα κάποιος έγραψε μια φράση του Βενιαμίν Φραγκλίνου : 


"Οι άνθρωποι που είναι διατεθιμένοι να θυσιάσουν την ελευθερία τους για χάριν της ασφάλειάς τους, δεν είναι άξιοι για τίποτα απο τα δύο"