Mπύρα η τίποτα

Το Illuminati που διάβασα μου φάνηκε καλό, άλλα όχι σαν τον Κώδικα Da Vinci. To επόμενο βιβλίο θα είναι μάλλον το The Pelican Brief του John Grisham.

Έπεσα πάνω σε αυτό το μπλογκ μια μέρα. Είναι από το πιο ενδιαφέροντα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα και μπορώ να σου πω ότι εθίστικα. Μιλάει για ψυχοπαθείς σίριαλ κίλερς, για διάσημα ή/και άλυτα εγκλήματα και οι περιγραφές είναι φοβερές. Προσοχή : οι φωτογραφίες είναι αληθινές και μερικές σοκάρουν.

Πρόσθεσα στο προφίλ μου μερικά στοιχεία. Στην ενότητα με τα βιβλία έβαλα τα : Bob Dylan Η ζωή μου, Ο γέρος και η θάλασσα, Αποχαιρετισμός στα όπλα, Illuminati. Όλα αυτά τα διάβασα από τον Μάιο μέχρι σήμερα. Σου προτείνω την αυτοβιογραφία του Bob Dylan χωρίς δεύτερη σκέψη.

Στην ενότητα ''Ενδιαφέροντα'' προσθεσα 2. Κλασσικό μπαλέτο και σεξ. -

Μιας και περί μπύρας ο λόγος δες αυτό το διαφημιστικό.

Στον κινηματογράφο καθώς σπάνια ένα ριμέικ μιας ταινίας είναι καλύτερο από την ίδια την ταινία. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική. Μια διασκευή συνήθως είναι χειρότερη από το πρωτότυπο Τώρα γιατί στα λέω όλα αυτά? Εδώ το One των U2 από Johnny Cash. Μια εκτέλεση τουλάχιστον ισάξια της αυθεντικής, για να μη πω καλύτερη.

Is it getting better, or do you feel the same?
Will it make it easier on you, now you got someone to blame?
You say one love, one life, when it's one need in the night.
One love, we get to share it
Leaves you baby if you don't care for it.

Did I disappoint you or leave a bad taste in your mouth?
You act like you never had love and you want me to go without.
Well, it's too late tonight to drag the past out into the light.
We're one, but we're not the same.
We get to carry each other, carry each other... one

Have you come here for forgiveness,
Have you come to raise the dead
Have you come here to play Jesus to the lepers in your head
Did I ask too much, more than a lot
You gave me nothing, now it's all I got.
We're one, but we're not the same.
Well, we hurt each other, then we do it again.

You say love is a temple, love a higher law
Love is a temple, love the higher law.
You ask me to enter, but then you make me crawl
And I can't be holding on to what you got, when all you got is hurt.

One love, one blood, one life, you got to do what you should.
One life with each other: sisters, brothers.
One life, but we're not the same.
We get to carry each other, carry each other.
One, one.

Socιal Engineering for Social Revlotuion

Είναι γεγονός ότι στις πορείες δε πάμε. Μάλλον πολλοί έχουμε κουραστεί. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα. Χρόνια έχω να δω εικόνες πορείας σε δελτία ειδήσεων, πάντα μα πάντα δείχνουν τα επεισόδια. Επίσης όλοι πλέον πιστεύουμε ότι δε θα καταφέρουμε τίποτα και στο τέλος θα γίνει το δικό τους. Με το να βλέπουμε τις πορείες από τη τηλεόραση, άρα τα επεισόδια μόνο, έχουμε γίνει η γενιά του καναπέ, για παράδειγμα πάρε την παγκόσμια blog action day για το περιβάλλον. Κίνηση του καναπέ, εντελώς. Επειδή όλα έχουν έναν λόγο, είναι προφανές ότι τα δελτία δείχνουν τα επεισόδια για να σε αποκόψουν. Να σε απομακρύνουν από τις πορείες, να σε κάνουν να το σκεφτείς πολύ για να πας. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι ο άμεσος σκοπός τους το επιτυγχάνουν έμμεσα, κατά λάθος δηλαδή. Αλλά εγώ πιστεύω ότι είναι ο κύριος στόχος τους. Οι πορείες μειώνονται σε όγκο κατά συνέπεια μειώνεται και η φωνή μας. βλέπεις τώρα εσύ τα επεισόδια και λες : <<σιγά μη ξαναπάω, αν ειναι να φάω καμιά αδέσποτη, ας κάτσω σπίτι μου, αφού δε θα αλλάξει τίποτα. Εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα? >>. Στόχος επετεύχθη, γι αυτούς. Τα βλέπει ο πατέρας και λέει στη φοιτήτρια κόρη του << που θα πας τώρα, κάτσε εδώ να διαβάσεις. Δε βλέπεις τι γίνετε>>. Στον γιο του ίσως και να μη το λέει. Αυτός είναι άντρας δεν έχει πρόβλημα. Εδώ μπαίνουν κοινωνικά στερεότυπα, δάκτυλος της εκκλησίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, για άλλο ποστ. Φτάνουμε να γινόμαστε φιλήσυχοι πολίτες αλλά όπως λέει και ο Λαζόπουλος ''οι φιλήσυχοι πολίτες αυτής της χώρας δεν άλλαξαν ποτέ την πορεία της''. Πιστεύουμε ότι στη χώρα μας επικρατεί εργασιακός μεσαίωνας, οι μισθοί ούτε για πλάκα δεν αγγίζουν τον μέσο όρο της Ευρώπης των 15, για την Ευρώπη των 25 απλά είμαστε κάπως καλύτερα από τις άλλες χώρες. Αλλά δεν κάνουμε και τίποτα για να το αλλάξουμε. Βλέπουμε την κοινωνική αδικία παντού γύρω μας αλλά ''σώπα εσύ, εσύ θα βγάλεις το φίδι από τη τρύπα''? Αυτό το φίδι ακόμα στην τρύπα είναι. Τα επεισόδια στις πορείες είναι άκρως κατανοητά για εμένα. Δεν είναι κάτι που μου αρέσει ως θέαμα, αλλά όλη αυτή η κοινωνική αδικία γεννά την κοινωνική βία η οποία κάπου πρέπει να εκτονωθεί Αυτό το κάπου είναι στα σχολεία, στα γήπεδα και στις πορείες, εκεί δηλαδή που επικρατεί η μάζα. Και να σου πω και ένα παράδειγμα. Πέρσι έγινε πανικός με τις καταλήψεις σε ΤΕΙ και ΑΕΙ. Δεν άλλαξε κάτι. Ας υποθέσουμε ότι στην πρώτη πορεία κατέβαιναν 1.000.000 κόσμος. Δε θα άλλαζε κάτι? Ωραία την επόμενη Πέμπτη πάλι 1.000.000. Αρχίζουν να το σκέφτονται στην κυβέρνηση. Δεν αλλάζει στάση? Την επόμενη Πέμπτη 2.000.000. Δε μπορεί, τώρα θα αλλάξει στάση. Ούτε τώρα? Την επόμενη Πέμπτη 3.000.000. Δεν απέσυραν τον νόμο? Την επόμενη Πέμπτη 4.000.000. Αν δεν αποσύρει τον νόμο έχει πέσει χωρίς να το καταλάβει. Ξέρω, ξέρω, αυτά σε άλλη χώρα όχι εδώ. Είπαμε ''αφού δε θα αλλάξει τίποτα'' ''εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα?'' Και κάπως έτσι χάσαμε εμείς το παιχνίδι.

Οι αναρχικοί έγραφαν στους τοίχους της Καβάλας ''Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία'' και έχουν απόλυτο δίκιο.

Τυπικό παράδειγμα 2 φοιτητών (βγαλμένο από το μυαλό μου, ίσως όμως και από τη ζωή την ίδια.) :
-Ρε μαλλάκα θα πάμε στην πορεία?
-Ποια πορεία ρε, κανόνισα να πάμε για καφέ με την Σούλλα, που σπουδάζει μηχανολλογία. Θα είναι και η φίλλη της η Μαρία με τα μεγάλα μπαλλκόνια, αυτή που σε αρέσει.
-Άντε ρε μαλλάκα, εκείνη που κολυμπάει σαν δελλφίνι, μπράβο, λλες να έχω κανένα τυχερό? Ποιος τη γαμάει και τη πορεία τώρα.

Κάπως έτσι σκεφτόμαστε, δυστυχώς Το ότι τα παιδιά τους δε θα μπορούν να σπουδάσουν είναι άλλο θέμα, που δεν απασχολεί το πάνω κεφάλι τους. Όταν όμως θα τους απασχολεί θα είναι πολύ αργά.

Δε σου λέω κάτι που δεν ξέρεις, κάτι που δεν έχεις σκεφτεί αλλά εγώ απλά ήθελα να το γράψω. Θέλω να βάλω ένα αστείο βιντεάκι αλλά δεν ταιριάζει με το όλο ποστ. Θα το βάλω στο επόμενο. Κάτι σε αγωνιστικό μοτίβο για σήμερα, δηλαδή :

Μικρά μικρά νέα.

Μου ήρθε η ψηφιακή και την έχω λιώσει λίγο.

Όταν βγάλω μια σοβαρή φωτογραφία θα την ανεβάσω.

S1ngles έβλεπες? Εγώ φανατικά. Κατέβασα όλο τον 1ο κύκλο που είναι και ο καλύτερος κατά την άποψη μου. Eδώ ένα στιγμηότυπο από τον 2ο κύκλο.

Σε λίγες μέρες σκέφτομαι να ανεβάσω ένα ποστ κοινωνικού χαρακτήρα.

Εχεις ακούσει ποτέ Nick Cave? Δεν είναι φοβερός? Έχει φωνάρα ο τύπος.

I found her on a night of fire and noise
Wild bells rang in a wild sky
I knew from that moment on
I'll love her till the day that I died
And I kissed away a thousand tears
My lady of the Various Sorrows
Some begged, some borowed, some stolen
Some kept safe for tomorrow
On and endless night, silver star spangled
The bells from the chapel went jingle-jangle


Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Like I love you?


She was given to me to put things right
And I stacked all my accomplishments beside her
Still I seemed so obselete and small
I found God and all His devils inside her
In my bed she cast the blizzard out
A mock sun blazed upon her head
So completely filled with light she was
Her shadow fanged and hairy and mad
Our love-lines grew hopelessly tangled
And the bells from the chapel went jingle-jangle


Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Like I love you?


She had a heartful of love and devotion
She had a mindful of tyranny and terror
Well, I try, I do, I really try
But I just err, baby, I do, I error
So come find me, my darling one
I'm down to the grounds, the very dregs
Ah, here she comes, blocking the sun
Blood running down the inside of her legs
The moon in the sky is battered and mangled
bAnd the bells from the chapel go jingle-jangle


Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Like I love you?


All things move toward their end
I knew before I met her that I would lose her
I swear I made every effort to be good to her
I made every effort not to abuse her
Crazy bracelets on her wrists and her ankles
And the bells from the chapel go jingle-jangle


Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Do you love me?
Do you love me? Like I love you?

Mουντιάλ

Λοιπόν αδέρφια το μουντιάλ πλησιάζει απειλητικά (σε 3 χρόνια), οπότε πρέπει να διαλέξουμε ομάδα. Εσύ με ποιά θα είσαι?

Με τη Βραζιλία?







Με την Αυστραλία?





Με την Σουηδία?












Με τη Γερμανία ?


Με τη Γερμανία και τη Σουηδία μήπως ?


Με την Αργεντινή?




Εγώ πάντως διάλεξα. Argentina, αυτό το γυαλί ηλίου με έστειλε.

Και αν διψάς βρε αδερφέ την ώρα του αγώνα τότε

10 ερωτήσεις γυναικών.

Το MEN 24 έχει γίνει μια από τις καλύτερες αντρικές στήλες στο ίντερνετ κατά την άποψη μου βέβαια. Εδώ λοιπόν θα σου δώσω ένα άρθρο με 10 γυναικείες ερωτήσεις με τις αντίστοιχες απαντήσεις.


Θα ήθελα πολύ κάποιος να μου εξηγήσει επιστημονικά πως λειτουργεί το κεφάλι των θηλυκών. Οκ, η ψυχή της γυναίκας είναι μια άβυσσος, αλλά τι συμβαίνει με το μυαλό της; Πώς γίνεται ρε παιδί μου να μπορούν να σκέφτονται 15 πράγματα ταυτόχρονα και για το καθένα από αυτά να βρίσκουν τα δικά τους- φανταστικά- αίτια και φυσικά να καταλήγουν, με την μέθοδο των τριών, στα «επιτρεπόμενα» συμπεράσματα. Γιατί οι απαντήσεις στα ερωτήματα που ταλανίζουν τον μικρό- ιατρικά μιλώντας, δεν είναι σπόντα- εγκέφαλό τους είναι ήδη καλά καταχωρημένες… Αφού ξέρουν την απάντηση, τότε γιατί μας πρήζουν με άσκοπες ερωτήσεις; Κι όχι τίποτα άλλο… Όλες μια ζωή τα ίδια ρωτάνε. Ε, λοιπόν, το ξέρω ότι πονάει, αλλά είστε όλες ίδιες…


1. Τι σκέφτεσαι;

Εσύ λες: «Τίποτα.»

Θα ήθελες να της πεις: «Καλά ε, τι να σου λέω. Πέρασε σήμερα ένα ξανθό, τσαπερδόνικο γκομενίδι από τη δουλειά…Ξέρεις από αυτές τις πε%προσκυνήτριες. Πωωωω, έπρεπε να ‘σουν εκεί. Με γλυκοκοίταξε με μία δόση λαγνείας, την κοίταξα κι εγώ και- δεν θα στο κρύψω- με στένεψε λίγο ο καβάλος του τζιν. Α, μάλλον θα ξαναπεράσει κι αύριο.»

Αυτή περιμένει να ακούσει: «Επ! Αφού ξέρεις. Μόνο εσένα σκέφτομαι. Πάντα. Φορ έβερ. Αντίλ ντεθ ντου ας απάρτ.»


2. Μήπως έχω παχύνει;

Εσύ λες: «Εμμ… εεε… όχι, μωρέ…»

Θα ήθελες πολύ να φωνάξεις: « Ο μόνος λόγος που κάθομαι ακόμα μαζί σου σε αυτό το δωμάτιο είναι επειδή η περιφέρειά σου φράζει την πόρτα και είμαστε στον τρίτο για να πηδήξω- όχι εσένα, μη χαίρεσαι, φαλαινοθηρικό. Και όχι, δεν πείθομαι ότι στην Αναγέννηση η κυτταρίτιδα ήταν must…Ο Ντεκάρτ θα ‘ταν γκέι.»

Αυτή απαιτεί να απαντήσεις: «Τι;;; Μην σε ξανακούσω να λες τέτοιες βλακείες. Ακόμα και 20 κιλά να έπαιρνες, αγάπη των ονείρων μου, εγώ πάντα θα σε αγαπάω και θα σε ποθώ σαν κολασμένος…»

Εδώ θέλω να κάνω μια έκτακτη δικιά μου παρέμβαση. Στην ερώτηση ''μήπως έχω παχύνει?'' υπάρχει απάντηση που τη σκίζει στα δύο, σαν τις κάθετες πάσες του Xavi στην αντίπαλη άμυνα. Δηλαδή :
Γυναίκα : Μήπως έχω παχύνει?
Άντρας : Που?

Την έστειλες αδιάβαστη. Συστήνεται μόνο για να της κάνεις πλάκα γιατί μετα η γκρίνια ίσως να μην αντέχεται.

3. Με αγαπάς;

Εσύ λες: «Ναι.»

Θα έλεγες αν δεν κινδύνευες να φας χαστούκι: «Πήγαινε να δεις αν έρχομαι.»

Τα αυτιά της λαχταράνε να ακούσουν: «Όχι απλά σε αγαπάω, σε λατρεύω. ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ, τ’ ακούς;;;»

4. Εεεε, ναι, αλλά πόοοσο;

Εσύ λες: «Πολύ.»

Θα ήθελες να επαναλάβεις: «Σου είπα κάτι και μάλλον δεν μου έδωσες την πρέπουσα σημασία. Πήγαινε να δεις αν έρχομαι, ρε.»

Αυτή θέλει να ακούσει: «Ειλικρινά έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται την αγάπη του για σένα και- θα στο πω, ναι- έχω τρομάξει. Το πάθος μου για σένα, ω αγαπημένη μου νεράιδα, είναι ικανό να λιώσει τους πάγους της Αρκτικής και να πλημμυρίσει τις ακτές της Ιρλανδίας. Θέλω να βγω να το φωνάξω, να το ακούσουν τα πουλιά, να το ακούσουν τα’ αστέρια. You and me= Love.»

5. Ποια είναι αυτή που σε χαιρέτησε;

Εσύ λες: «Η Έλενα μωρέ, η φίλη του Κώστα.»

Σκέφτεσαι τι δεν πρέπει να πεις: «Η Έλενα μωρέ, η φίλη του Κώστα, που πήδηξα προχτές.»

Εκείνη ελπίζει να πεις: «Ποια; Δεν την είδα. Δεν κοιτάω άλλες όταν είμαι μαζί σου.»

6. Γιατί δε με πήρες τηλέφωνο;

Εσύ λες: «Ε, ξεχάστηκα, είχα πολλή δουλειά.»

Τα ‘χεις πάρει και θες να βροντοφωνάξεις: «Πόσες παραπάνω από τις 100 φορές πρέπει να μιλάμε στο γ@μημένο το κινητό; Και τι να πούμε πια; Get a life!»

Αυτή μόνο έτσι θα σε δικαιολογούσε: «Μου έκλεψαν το κινητό και ο αναθεματισμένος ΟΤΕ μου έκοψε το τηλέφωνο- δημόσια υπηρεσία τι περιμένεις.... Έτρεξα μέσα στη βροχή να βρω καρτοτηλέφωνο κι όταν μετά από ένα σπασμένο δάχτυλο και μια ελαφράς μορφής πνευμονία βρήκα, ήταν κομμένο το καλώδιο. Άτιμη ζωή. Έκλαψα και ο ουρανός με συμπονούσε με τα δάκρυα του…Ήταν μια θλιβερή μέρα. Μία στενάχωρη μέρα. Μια δακρύβρεχτη μέρα…»

7. Τι θα κάνουμε σήμερα;

Εσύ λες: «Δεν ξέρω...»

Θα ήθελες να πεις: «Τίποτα. Βαριέμαι να δω τη μούρη σου πάλι.»

Αυτή περιμένει να ακούσει: «Σου ’χω μια έκπληξη που θα σε «στείλει»…Ένα σου λέω. Εκεί που θα σε πάω, ζαργανούλα μου, βλέπεις έναν πύργο. Αν δεν κάνω λάθος τον έφτιαξε ένας τύπος ονόματι Άιφελ.»

8. Πώς είμαι;

Εσύ λες: «Μια χαρά…μωρέ…»

Σε τρώει ο κ%λος σου να πεις: «Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Πώς είσαι έτσι ρεεεεε;;;;; Έτσι θα βγεις στον κόσμο;;; Μπάζο, εεεεε, μπάζο.»

Αυτή δεν δέχεται άλλη απάντηση: «Κούκλα, μουν@ρα, θεά…όπως πάντα άλλωστε…»


9. Αυτή είναι πιο ωραία από μένα;

Εσύ λες: «Εε… όχι;;;»

Θες να είσαι δίκαιος και να της εξηγήσεις: «Είναι σαν να έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε ένα 500ευρω κι ένα 5ευρω. Εσύ τι θα επέλεγες; Do the math. Υ.Σ. Όχι, μην χαίρεσαι, εσύ είσαι η το τσαλακωμένο 5ευρω.»

Αυτή πιστεύει στον τυφλό έρωτα: «Καμία δεν είναι πιο όμορφη από σένα στα μάτια μου. Εγώ την Τζολί ούτε να τη φτύσω, μπροστά σου. Φτουουου, κακιά και άσχημη Αντζελίνα!»


10. Έχεις κάτι;

Εσύ λες: «Όχι, ρε, τι να ‘χω;»

Θα ήθελες να τραγουδήσεις: «Έχω ένα μυστικό κρυμμένο στης καρδιάς τα βα-α-α- θη. Κανείς δεν το 'χει μάθει και ποτέ δεν θα το πω. Οκ, ίσως το πω στη γκόμενα από το γραφείο που είναι και η άμεσα ενδιαφερόμενη.»

Αυτή το μόνο τραγούδι που σκέφτεται ως απάντηση: «Το μόνο που έχω στην καρδιά μου είναι ένας αβάσταχτος πόνος όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να σε χάσω από την αγκαλιά μου. Αν μια μέρα σε χάσω (x5 ) θα πάψω να υπάρχω, θα πάψω να ζω. Να να να να να να…»

…Να μαστε πάντα καλά να λέμε τέτοιες μ@λ@κιες να περνάει η ώρα…



Χιουμοριστικό όπως πάντα.

Όπως κάθε παιδί έτσι και εγώ την ώρα των βαρετών μαθημάτων στο σχολείο συνήθως έπαιζα λίγο τρίλιζα. Καλά μετά βγήκε το στοίχημα και είχαμε άλλο πρόβλημα. Στην τρίλιζα όμως χαραμίσαμε τετράδια, θρανία και ποιος ξέρει τι άλλο. Πάντως τρίλιζα εδώ δε σκέφτηκα να παίξω ποτέ. Αλήθεια ποιο ήταν το έπαθλο για τον νικητή (ή τη νικήτρια)?

Ευρωπαίοι

Καλό χειμώνα...

Διάβασα κάπου μια περιγραφή των λαών της Ευρώπης η οποία έλεγε ότι :

Ο παράδεισος είναι το μέρος όπου οι σεφ είναι γάλλοι, οι μπάτσοι άγγλοι, οι μηχανικοί γερμανοι, οι εραστές ιταλοί και όλα διοργανώνονται από τους ελβετούς.

Η κόλαση είναι το μέρος όπου οι σεφ είναι άγγλοι, οι μπάτσοι γερμανοί, οι μηχανικοί γάλλοι, οι εραστές ελβετοί και όλα διοργανώνονται από τους ιταλούς.

Εγώ θα πρόσθετα ότι και στις δύο περιπτώσεις οι έλληνες θα δούλευαν στο δημόσιο.
Εσύ τι λές?

Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή έτσι και η μουσική έχει 2 άκρα. Στη δικιά μου αντίληψη τοποθετώ στα 2 αυτά άκρα την κλασσική μουσική και την ροκ (χαρντ ροκ, μέταλ). Μουσικές έντελως αντίθετες σε φιλοσοφία, σε κοινό, σε ήχο. Παρ' όλα αυτά όσες φορές συνεργάστηκαν το αποτέλεσμα δικαίωσε και τις δύο πλευρές. Γιατί και οι δύο το έχουν σπουδάσει το αντικείμενο. Άλλο να είσαι κιθαρίστας στους Dream Theater και άλλο στον Κιάμο.
Το no leaf clover των Metallica είναι ένα τέτοιο τραγούδι, το οποίο να πω την αλήθεια το πρωτάκουσα από τον συγκάτοικο μου στην Καυ(βα)λα. Ωραίο το τρικ με τον Hetfield να βγάζει μια κραυγή αλλά να μην ακούγεαι τίποτα. Σας το χαρίζω.

And it feels right this time
On this crash course with the big time
Pay no mind to the distant thunder
New day fills his head with wonder, boy....

Says it feels right this time
Turned it 'round and found the right line
Good day to be alive Sir
Good day to be alive, he said.....

Then it comes to be that the soothing light at the end of your tunnel
Is just a freight train coming your way
Then it comes to be that the soothing light at the end of your tunnel
Is just the freight train coming your way

Don't it feel right like this
All the pieces fall to his wish
Sucker for that quick reward boy
Sucker for that quick reward they said.....

Then it comes to be that the soothing light at the end of your tunnel
Is just a freight train coming your way
Then it comes to be that the soothing light at the end of your tunnel
Is just the freight train coming your way......
It's coming your way
It's coming your way......
Here comes

Yeah, Then it comes to be that the soothing light at the end of your tunnel
Is just a freight train coming your way.... Yeah...
Then it comes to be, Yeah...
Then it comes to be, Yeah...
Then it comes to be, Yeah...
Then it comes to be, Yeah...
Then it comes to be, Yeah...
Then it comes to be, Yeah...
Then it comes to be, Yeah...
Then it comes to be, Yeah

Mασκέ πάρτυ

Toν Μάρτιο του 2004 (αν θυμάμαι καλά) +πουλιά και Ελίνα κάνανε απο κοινού πάρτυ γενεθλίων, αφού είχαν μόλις λίγες μέρες διαφορά. Το πάρτυ ήταν μασκέ διότι τα καρναβάλια μάλλον πλησίαζαν. Στο πάρτυ εκείνο λοιπόν στην αρχή ήταν να ντυθώ τενίστας, αλλά λέω να κάνω την ανατροπή και να ντυθώ τενίστρια. Η φούστα είναι πραγματική φούστα τένις με τσέπες για τα μπαλάκια και είναι της +Σοφίας. Θυμάμαι ότι έκανα πάταγο. Κυκλοφορούσα στο πάρτυ με τη ρακέτα στη θήκη της, όποια γνώριζα της έλεγα ότι είχα αξύριστα πόδια (οι τενίστριες φημίζονται για τα πόδια τους και όχι μόνο) επειδή με τον Ενρίκε (τον Ινκλέσιας) κάναμε 25 ώρες την μέρα σεξ. Κορυφαίο πάρτυ σίγουρα.

Την επομένη βάλαμε τα γηπεδικά μας και πήγαμε σε ένα ακόμα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός. Το οποίο μάλιστα ήρθε 1-1 αν θυμάμαι καλά. Και τα 2 γκολ είχαν μπει με πέναλντυ.


Eδώ στο σπίτι κάνοντας πρόβες τον ρόλο μου. Αξεσουάρ γνήσιας τενίστριας η μπαντάνα και το ελαφρύ μακιγιάζ, φροντίδα της +Σοφίας. Δε ξέρω τι σου βγαίνει από αυτή τη φωτό, αλλά ξέρω ότι εκείνο το βράδυ πέτυχα απόλυτα τη μεταμφίεση μου. Μπήκα στο πετσί του ρόλου.


Update

Στο τέλος σχεδόν του πάρτυ έσπασα και το τζάμι από ένα τραπέζι της Ελίνας. Ήταν έτοιμο να πέσει, εγώ του έδωσα τη χαριστική και μετά ξεράθηκα στον καναπέ. Είχα πει πολύ, ναι είχα πει πολύ.