Ασύμμετροι βλάκες

Δουλειές στη Βέροια δεν υπάρχουν. Δουλείες στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν, άλλα εκεί υπάρχει άλλο πρόβλημα. Όσα τηλέφωνα έχω πάρει, όταν τους λέω ότι είμια από Βέροια ξενίζουν. Δε γίνετε να πηγαινοέρχεσαι, λένε. Τι λέτε ρε ηλίθιοι, ξέρετε πόσοι το κάνουν αυτό κάθε μέρα χρόνια τώρα? Και τι σε νοιάζει εσένα πως θα έρχομαι στη δουλειά, όταν αργήσω τότε να μου την πεις. Αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Τους λέω ότι θα μείνω Θεσσαλονίκη, αλλάζουν τροπάριο. Α, πως θα ζήσεις, δε γίνετε, εμείς το βασικό μισθό δίνουμε, δεν είναι εύκολα. ΡΕ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ? Τι σας νοιάζει εσάς τι θα κάνω εγώ? Αφού έχω τα προσόντα που ζητάτε, δοκιμάστε με, καλέστε με για μια συνέντευξη και αν δε σας κάνω πείτε το. Αλλά αν δε μου δώσετε την ευκαιρία πως θα αποδείξω αν μπορώ ή όχι? Μια γαμωδουλεία θέλω, να αρχίσω από κάπου.
Με τις φωτιές δεν έχω ασχοληθεί καθόλου, γιατί δε θέλω και γιατί όσοι ασχοληθήκατε με καλύψατε. Κάπου διάβασα ότι 50 οικοδομικοί συνεταιρισμοί της Αθήνας διεκδικούν καμένες εκτάσεις στην Αττική. Και το γαμημένο το κράτος το συζητάει. Ασύμμετροι μαλάκες.

Ήθελα να βάλω και ένα βιντεάκι από το you tube άλλα δεν μπόρεσα γιατί μου έβγαζε : not a valid url. Ενώ έχω το πρόσθετο του firefox για να κατεβάζω βιντεάκια από το you tube.

Το χρονικό ενός γάμου

Ίσως ο πιο φασαρτζίδικος γάμος της τελευταίας 7ετίας. Ένας από τους καλύτερους της τελευταίας δεκαετίας. Από που να ξεκινήσω. Από το γλέντι που ξεκίνησε Τρίτη βράδυ και κάθε βράδυ μέχρι το Σάββατο? Πέντε νύχτες, και τους γύφτους ξεπεράσαμε. Κάθε βράδυ ηχεία στην αυλή και η γειτονιά στο πόδι. Με αποκορύφωμα τη Πρασκευή το βράδυ όπου καταναλώθηκε η μεγαλύτερη ποσότητα αλκοόλ του 5ημέρου, μέχρι τισ 5 το πρωί ποντιακά και λαικά και μετα i love rock n roll. Η ατάκα του γαμπρού όταν ξύπνησε το επόμενο μεσημερι ήταν ''μονο betadine δεν ήπια χθες''. Το Σάββατο ήταν πιο χαλαρή η κατάσταση, το δεύτερο αρνί βγήκε από τη σούβλα στις 6 το πρωί και όμως το φάγανε τα θηρία, το πρώτο βγήκε στις 1. Α, το Σάββατο είχαμε και πυροτεχνήματα. Την Κυριακή, ημέρα γάμου είχαμε άλλα. Αν και το σπίτι απο την εκκλησία είναι με το ζόρι 100 μέτρα εμείς κάναμε 2 ώρες. Ναι 2 ώρες. Γιατί? Γιατί πηγαίναμε χορεύοντας, γιατί κάθε 10 μέτρα συγγενείς (όχι εγώ, φωρούσα τα καλά) και φίλοι του γαμπρού καθώντουσαν και ζητούσαν ότι τους κατέβαινε στο μυαλό. Μα ποιο μυαλό, αυτοί ήτανε ποτισμένοι με μπύρα. Εδώ η μπύρα άλλαξε χρήση, από ποτό έγινε αφρόλουτρο και σαμπουαν μαζί. Τις ανοίγανε, βρέχαν ό ένας τον άλλον (γύρω στα 20 άτομα) και ότι έμενε, αν έμενε το έπιναν. Γύρω στις 10 κάσες έφυγαν έτσι, μερικές μετέφερα και εγώ. Μετά κανανε όλοι μπάνιο, και ήρθαν στην ώρα τους στην εκκλησία, πως το κατάφεραν δε κατάλαβα. Προηγήθηκε παραδοσιακό ξύρισμα γαμπρού. Αφρός σε όλο το σώμα και ξύρισμα με οτιδήποτε. Ξεκίνημα με πλαστικό σπαθί, από αυτά που παίζουν οι μικροί, με σιδεροπρίονο, με τροχό, με mach3, με λεπίδες, σχηματισμός καρδιάς στο στήθος, ε αυτά ήταν αρκετά. Τρόμαξε ο άνθρωπος. Απογοητεύτικα λίγο με το σόι της νύφης. Πολύ μικρό, εγώ περίμενα συμφοιτήτριες, φίλες, ξαδέρφες, τεςπάντων. Αυτά ήταν τα εξτρίμ, όλα τα άλλα ήταν όπως τα ξέρετε. Δε θυμάμαι περισσότερα να σας πω. Μπάμπη, Νανά, να ζήσετε και να ευτηχήσετε και φυσικά καλούς απογόνους. Στις αρχές του 2008 θα γίνω και θείος. Γέρασες Desally.

The train of the great escape

Το τρένο της μεγάλης φυγής φίλε αναγνώστη, ναι αυτό θα πάρω. Το εισιτήριο το έχω είδη, είμαι στην αποβάθρα και το περιμένω. Δε ξέρω για πόσο θα περιμένω ακόμα. Ισως για πολύ λίγο, ίσως για πολύ. Είμαι αποφασισμένος να περιμένω όσο χρειαστεί. Τον ακριβή προορισμό του δεν τον ξέρω. Ξέρω ότι θα με πάει σε άλλα μέρη, σε άλλες πολιτείες, εκεί που θα βρώ αυτό που γυρεύω, μια σωστή δουλειά. Και θα μένω μόνος μου, στο δικό μου το σπίτι. Με την υπάρχουσα δουλειά εδώ βρίσκομαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσιάς. Έχω νεύρα που ποτέ στη ζωή μου δεν είχα, με αποτέλεσμα μικροκαυγάδες με τους γονείς για ασήμαντους λόγους. Επιπλέον δεν αντέχω άλλη συγκατοίκηση μαζί τους. Δε φταίνε οι άνθρωποι, εγώ φταίω που έμαθα αλλιώς 4,5 χρόνια στην Καβάλα. Νοιώθω ότι δε ζω. Νοιώθω ότι κάθε μέρα την πετάω στα σουπίδια, ότι δε τη ζω. Το μόνο σωσίβιο σε αυτό το παρατεταμένο ναυάγιο είναι οι φίλοι μου. Είμαι εντελώς μπερδεμένος, σίγουρα ξέχασα πολλά από αυτά που θέλω να πω, ίσως φταίει και η ώρα.

Διάβασα το ''ο γέρος και η θαλασσα''. Είναι καλό βιβλίο, σας το συστήνω. Δε μου φάνηκε αντάξιο της φήμης του αλλά δεν παύει να είναι καλό βιβλίο, έχει κάτι να πει. Τώρα θα αρχίσω το ''Αποχαιρετισμός στα όπλα'' πάλι του Χέμινγουει. Έχω αρκετές ιδέες για το μπλογκ, όταν βρω χρόνο θα τις υλοποιήσω.

Αντώνη κουράγιο παλικάρι, είσαι πολύ τυχερος που φεύγεις τώρα και θα μπορέσεις να την ξεχάσεις πιο εύκολα. Η Κομοτηνή είναι ένα τσιγάρο δρόμος από την Ξάνθη. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Σταμάτης από τον στρατό :
γυναίκα = χρόνος * χρήμα,
χρόνος = χρήμα,
χρήμα = √κακού (δε βρήκα καλύτερο σύμβολο για την τετραγωνική ρίζα)
γυναίκα = χρήμα * χρήμα =>
γυναίκα = √κακού² =>
γυναίκα = κακό.

Τα βλέπεις Αντώνη?

Και αν ξέχασα κάτι να πω ας καεί

Απαιτήσεις

Μετά από απαίτηση εκατωντάδων χιλιάδων αναγνωστών μου και μετά από σειρά ανώνυμω απειλητικών τηλεφωνημάτων και e-mail αποφάσισα να βάλω ξανά το δημοψήφισμα που έβαλα χθες άλλα κατέβασα αμέσως για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγω (λέγε με βλακεία). Όπως ήταν φυσικό του έθνους τα λαγωνικά απέτυχαν να βρουν αυτούς που με απείλησαν, οπότε το δημοψήφισμα είναι και πάλι δικό σας. Μην περιμένετε άλλα νέα για τι μικρή στο εργοστάσιο, σταμάτησε. Όχι εμένα α περίμενε το κορίτσι. Έτσι εξηγείτε και η επίμονη ματιά που μου έριξε την τελευταία μέρα, σα να μου έλεγε '' τι περιμένεις ρε βλάκα, σταματάω σήμερα''. Τέλος πάντων. Σήμερα πήρα ένα βιβλίο να διαβάσω, το ''ο γέρος και η θάλασσα'' του Χέμινγουει, το οποίο και θα ρουφήξω. Τόσο καιρό το DVD-R μου δεν αντέγραφε και δεν ήξερα το γιατί. Σήμερα πήρα δισκάκια +R και δούλεψε ρολόι. Πάλι καλά δηλαδή.

Μια ιστορία θα σας πω!

Επειδή αυτόν τον καιρό δεν έχω τι να γράψω, αναδημοσιεύω αυτή την ιστορία η οποία είναι απλά απίστευτη. Πηγή είναι η στήλη του paparazzi στο contra.gr . Για να είμαι πιο συγκεκριμένος : http://www.contra.gr/Columns/Paparazzi/156269.html

Στις 20 Ιουλίου του 1969, ως κυβερνήτης της σεληνακάτου του Apollo 11, ο Neil Armstrong ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε πόδι στο φεγγάρι. Οι πρώτες του λέξεις αφού έκανε τον πρώτο του περίπατο στη Σελήνη ήταν: "Αυτό είναι ένα μικρό βήμα για μένα, είναι όμως ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα".
Οι λέξεις αυτές, μεταδόθηκαν μέσω τηλεόρασης στη Γη και τις λέξεις αυτές άκουσαν εκατομμύρια κόσμου. Μόλις πριν ξαναμπεί όμως στη σεληνάκατο, έκανε την εξής αινιγματική παρατήρηση:
"Καλή τύχη κύριε Gorsky".
Πολλοί από τη NASA θεώρησαν ότι ήταν μια τυπική παρατήρηση, που απευθυνόταν σε κάποιο Ρώσο κοσμοναύτη. Όμως, μετά από έλεγχο που έκαναν, δε βρήκαν κανέναν Gorsky ούτε στα Ρώσικα ούτε στα Αμερικάνικα διαστημικά προγράμματα. Και όπως πέρναγαν τα χρόνια, όλο και περισσότεροι απορούσαν για το νόημα της φράσης "Καλή τύχη κύριε Gorsky". Ο Armstrong δεν απαντούσε, ποτέ, μόνο χαμογελούσε...
Στις 5 Ιουλίου του 1995, στο Tamba Bay της Florida, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου, ένας δημοσιογράφος του ξανάκανε την ίδια εκείνη ερώτηση, που 26 χρόνια ως τότε βασάνιζε τον κόσμο. Και ο Neil Armstrong, είπε ότι θα την απαντούσε, μια και ο κύριος Gorsky είχε πεθάνει, οπότε πλέον δεν υπήρχε πρόβλημα:
"To 1938, όταν ήμουν παιδί στο χωριό μου, έπαιζα μπάσκετ με ένα φιλαράκι στην αυλή. Ο φίλος μου χτύπησε με δύναμη τη μπάλα, και η μπάλα προσγειώθηκε στην αυλή του γείτονα δίπλα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Οι γείτονες ήταν ο κύριος και η κυρία Gorsky. Όπως πήγαμε να μαζέψουμε τη μπάλα, άκουσα την κυρία Gorsky να φωνάζει στον κύριο Gorsky:
"Στοματικό;;;; Θα σου κάνω στοματικό όταν το κωλόπαιδο από δίπλα ανέβει στο φεγγάρι!!"

Τα σχόλια δικά σας!!!

Ουφ

Νομίζω ότι θα εξαντληθώ, εργοστάσιο, σπίτι, χωράφι είναι το πρόγραμμα που ακολουθώ αυτές τις μέρες και πιστέψτε με είναι εξαντλητικό. Πολύ εξαντλητικό. Υπάρχει και μια πιτσιρίκα στη δουλειά που με ενδιαφέρει, πολύ σύντομα θα έχουμε εξελίξεις σε αυτό το θέμα οπότε θα ενημερωθείτε. Κ'ατα τα άλλα δεν έχω καμιά σπουδαία έμπνευση τώρα, όπότε δεν ανέβασα κάτι. Δεν έγινε και κάτι που να είναι άξιο αναφοράς. Προς το παρών αυτά. Τα σπουδαία έρχονται, θέλω να πιστεύω.

Γαστρονομίες

Σήμερα μαγείρεψα κάτι μυθικό. Πένες τρικολόρε με σάλτσα τόνου. Η αδερφή μου έπαθε την πλάκα της. Συνοδεύτηκε με λευκό κρασί (Μοσχοφίλερο, Μπουτάρη) και φανταστική χωριατικη σαλάτα. Απαραίτητο πρόσθετο για εμένα έιναι και το κεφαλοτύρι Μυτιλήνης. Δεν έχει καμιά δυσκολία στον τρόπο παρασκευής, όπως κάνετε τόσα χρόνια μακαρόνια με σάλτσα έτσι ακριβώς γίνεται και αυτό. Απλώς εμένα μου αρέσει τρελά. Η σάλτσα περιείχε επίσης πράσινη πιπεριά.

Χθες